توحید در خالقیت: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۴: خط ۱۴:
}}
}}


 
==  [[توحید]] در خالقیت از شاخه‌های توحید است که بیان می‌کند تنها خداآفریننده حقیقی جهان است و همه موجودات دیگر در آفرینش استقلالی ندارند<ref>{{پانویس کوتاه‌شده|محمدتقی مصباح یزدی|1384|ک=آموزش عقائد|ج=1-2-3|ص=83}}</ref>در کلام اسلامی خدا به عنوان [[واجب الوجود]] معرفی می‌شود و همه عالم [[ممکن الوجود]] است. بدین معنا که پیدایش و بقای موجودات وابسته به خداوند است. وهیچ موجودی ذاتاً آفریننده نیست. <ref>{{پانویس کوتاه‌شده|محمدسعیدی مهر|1398|ک=آموزش کلام اسلامی|ج=1|ص=108-109}}</ref> ==
[[توحید]] در خالقیت از شاخه‌های توحید است که بیان می‌کند تنها خداآفریننده حقیقی جهان است و همه موجودات دیگر در آفرینش استقلالی ندارند<ref>{{پانویس کوتاه‌شده|محمدتقی مصباح یزدی|1384|ک=آموزش عقائد|ج=1-2-3|ص=83}}</ref>در کلام اسلامی خدا به عنوان [[واجب الوجود]] معرفی می‌شود و همه عالم [[ممکن الوجود]] است. بدین معنا که پیدایش و بقای موجودات وابسته به خداوند است. وهیچ موجودی ذاتاً آفریننده نیست. <ref>{{پانویس کوتاه‌شده|محمدسعیدی مهر|1398|ک=آموزش کلام اسلامی|ج=1|ص=108-109}}</ref>


== مبانی قرآن ==
== مبانی قرآن ==

نسخهٔ ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۳۸

الگو:توحید

توحید در خالقیت
مشخصات قرآنی
نام سورهرعد
اطلاعات دیگر

توحید در خالقیت از شاخه‌های توحید است که بیان می‌کند تنها خداآفریننده حقیقی جهان است و همه موجودات دیگر در آفرینش استقلالی ندارند[۱]در کلام اسلامی خدا به عنوان واجب الوجود معرفی می‌شود و همه عالم ممکن الوجود است. بدین معنا که پیدایش و بقای موجودات وابسته به خداوند است. وهیچ موجودی ذاتاً آفریننده نیست. [۲]

مبانی قرآن

از مهم‌ترین آیات مربوط به توحید در خالقیت آیه ۱۶ سوره رعد است:

(قل الله خالق کل شی و هوالواحد القهار)

(بگو خدا آفریننده همه چیز است و اویگانه پیروزگراست.)

این آیه بر خالقیت مطلق خداوند و نفی هرگونه استقلال آفرینش از غیر او دلالت دارد.[۳]

پانویس

ارجاعات

منابع

[۱]

  1. مصباح یزدی، محمدتقی. آموزش عقائد اسلامی. ج. ۱-۲-۳. انتشارات امیرکبیر. ص. ۸۳.

[۱]

  1. سعیدی مهر، محمد. آموزش کلام اسلامی. ج. ۱. کتاب طه. ص. ۱۰۸-۱۰۹.

[۱]

  1. سعیدی مهر، محمد. آموزش کلام اسلامی. ج. ۱. کتاب طه. ص. ۱۱۱.