توحید در خالقیت: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۹: خط ۲۹:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


== '''منابع''' ==
==== '''منابع''' ====
<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش عقائد اسلامی|سال=۱۳۸۴|نام=محمدتقی|نام خانوادگی=مصباح یزدی|ناشر=انتشارات امیرکبیر|جلد=1-2-3|صفحه=83}}</ref>
<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش عقائد اسلامی|سال=۱۳۸۴|نام=محمدتقی|نام خانوادگی=مصباح یزدی|ناشر=انتشارات امیرکبیر|جلد=1-2-3|صفحه=83}}</ref>
<references /><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش کلام اسلامی|سال=۱۳۹۸|نام=محمد|نام خانوادگی=سعیدی مهر|ناشر=کتاب طه|جلد=1|صفحه=108-109-111}}</ref>
<references /><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش کلام اسلامی|سال=۱۳۹۸|نام=محمد|نام خانوادگی=سعیدی مهر|ناشر=کتاب طه|جلد=1|صفحه=108-109-111}}</ref>

نسخهٔ ‏۵ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۰:۵۶

توحید افعالی
توحید درخالقیت:فقط یک آفریننده وسازنده اصلی برای همه جهان وجود دارد
توحید در ربوبیت:فقط یک مدبر و گرداننده برای حهان وجود دارد که همه امور رامدیریت می کند
توحید در الوهیت:فقط خداوند سزاوار پرستش و عبادت است
توحید در خالقیت
کاربرد
معنای اصطلاحیبه معنای یکتایی خداوندبه عنوان خالق و مبدا همه موجودات
تعداد کاربرد در قرآنقل الله خالق کل شی وهو الواحد القهار
پراهمیت نزداین نوع توحید یکی از شاخه های توحید افعالی است

|

شعار اسلام است (توحید در الوهیت)

خدا وند آفریننده همه چیز است ]]

توحید در خالقیت از شاخه‌های توحید است که بیان می‌کند تنها خداآفریننده حقیقی جهان است و همه موجودات دیگر در آفرینش استقلالی ندارند[۱]در کلام اسلامی خدا به عنوان واجب الوجود معرفی می‌شود و همه عالم ممکن الوجود است. بدین معنا که پیدایش و بقای موجودات وابسته به خداوند است. وهیچ موجودی ذاتاً آفریننده نیست. [۲]

مبانی قرآن

از مهم‌ترین آیات مربوط به توحید در خالقیت آیه ۱۶ سوره رعد است:


(قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ)

(بگو خدا آفریننده همه چیز است و اویگانه پیروزگراست.)

این آیه بر خالقیت مطلق خداوند و نفی هرگونه استقلال آفرینش از غیر او دلالت دارد.[۳]

پانویس

ارجاعات

منابع

[۱]

  1. مصباح یزدی، محمدتقی (۱۳۸۴). آموزش عقائد اسلامی. ج. ۱-۲-۳. انتشارات امیرکبیر. ص. ۸۳.

[۱]

  1. سعیدی مهر، محمد (۱۳۹۸). آموزش کلام اسلامی. ج. ۱. کتاب طه. ص. ۱۰۸-۱۰۹-۱۱۱.