عبدالواحد ببغاء

ابوالفرج عبدالواحد یا عبدالملک ببغاء (۳۱۳–۳۹۸ق)، شاعر و نویسنده عرب، در دربار سیف‌الدوله حمدانی شهرت یافت. او در قصیده‌سرایی از سبک متنبی و بحتری پیروی می‌کرد، اما در مراثی و خمریات نوآوری داشت. رسائل مسجع او تأثیرگذار بود و دیوانش به حدود سیصد صفحه می‌رسید. گرچه شیعه نبود، در میان شاعران شیعی‌مذهب دربار سیف‌الدوله قرار داشت و ازاین‌رو در تاریخ شاعران شیعه نیز ذکر شده است.

زندگی

بَبِّغاء (ابوالفرج عبدالواحد یا عبدالملک، زاده ۳۱۳ قمری در شام – درگذشته ۳۹۸ قمری در بغداد) فرزند نصر بن محمد مخزومی، شاعر و نویسنده عرب بود که به «ببغاء» به معنای طوطی شهرت داشت. او در سال ۳۳۳ قمری، هنگامی که سیف‌الدوله حمدانی به حلب آمد، قصیده‌ای در مدح او سرود و به جمع شاعران دربار وی پیوست. پس از درگذشت سیف‌الدوله، به موصل و بغداد سفر کرد و به ستایش امراء و خلفای عصر پرداخت.

ببغاء در سرودن قصیده از سبک متنبی و بحتری پیروی می‌کرد، اما در مراثی و خمریات شیوه‌ای ابتکاری داشت. رسائل او مسجع، آهنگین و پرمایه بود و در این زمینه سبکی نو پدید آورد که مورد تقلید نویسندگان بعدی قرار گرفت. مجموعه‌ای از آثار او در نظم و نثر در اواخر قرن چهارم قمری، در زمان حیاتش، گردآوری شد. بنا بر گزارش ابن‌الندیم، دیوان او حدود سیصد صفحه بوده است.

مذهب

وی گرچه پیرو تشیع نبود، اما در میان شاعران دربار سیف‌الدوله که بیشتر شیعی‌مذهب بودند به فعالیت می‌پرداخت و به همین دلیل، نامش در تاریخ شاعران شیعه نیز یاد شده است.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ببغاء». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.