خیانت در امانت: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
امام صادق (ع) نیز در بیانی ژرف، خیانت را در تقابل مستقیم با «امانتداری» قرار میدهند و میفرمایند: «شایسته نیست کسی را که امین یافتهای، متهم کنی و به خائنی که آزمودهای، اعتماد نمایی.» بنابراین، نقض رازداری نه تنها یک خیانت است، بلکه نتیجه اجتنابناپذیر آن، سلب اعتماد مراجعان و از بین رفتن سرمایه اجتماعی امانتداری است.<references responsive="0" /> | امام صادق (ع) نیز در بیانی ژرف، خیانت را در تقابل مستقیم با «امانتداری» قرار میدهند و میفرمایند: «شایسته نیست کسی را که امین یافتهای، متهم کنی و به خائنی که آزمودهای، اعتماد نمایی.» بنابراین، نقض رازداری نه تنها یک خیانت است، بلکه نتیجه اجتنابناپذیر آن، سلب اعتماد مراجعان و از بین رفتن سرمایه اجتماعی امانتداری است.<references responsive="0" /> | ||
== [[علی ابن ابی طالب]] در سخنی به یکی از کارگزاران خود، درباره پیامدهای خیانت در امانت فرمودند: == | == [[علی ابن ابی طالب]] در سخنی به یکی از کارگزاران خود، درباره پیامدهای خیانت در امانت فرمودند: == | ||
هر کس امانت الهی را خوار شمارد و مرتکب خیانت شود، نه خود را پاک کرده و نه دینش را. او در دنیا درهای خواری را به روی خود گشوده و در قیامت، خوارتر و رسواتر خواهد بود. بیتردید، بزرگترین خیانت، خیانت به مردم است و زشتترین نیرنگ، فریب دادن امامان است. بدرود.( | هر کس امانت الهی را خوار شمارد و مرتکب خیانت شود، نه خود را پاک کرده و نه دینش را. او در دنیا درهای خواری را به روی خود گشوده و در قیامت، خوارتر و رسواتر خواهد بود. بیتردید، بزرگترین خیانت، خیانت به مردم است و زشتترین نیرنگ، فریب دادن امامان است. بدرود.(نهج البلاغه،ترجمه محمد دشتی نرمافزار باب العلم،مرکز تحقیقات رایانه ای حوزه علمیه قم،<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نشریه معرفت|ناشر=موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی|جلد=۱۲۵|صفحه=۵۳}}</ref><references /><references /> | ||
<references /> | |||
[[رده:خیانت]] | [[رده:خیانت]] | ||
[[رده:امانت]] | [[رده:امانت]] | ||
[[رده:اسلام]] | [[رده:اسلام]] | ||
[[رده:فقه]] | [[رده:فقه]] | ||
نسخهٔ ۴ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۲۴
خیانت در امانت
خیانت به معنای خودداری از ادای حقی است که فرد متعهد به پرداخت آن شده و نقطهٔ مقابل «امانت» است. امانت تنها مالی و مادی نیست، بلکه میتواند اخلاقی، اجتماعی و حتی سیاسی باشد.
پیامبر اکرم (ص) در این زمینه میفرمایند: «حرفهایی که در جلسات خصوصی زده میشود، امانت است.»
نمونهای از خیانت سیاسی، افشاگریهای همسران نوح و لوط بود که اسرار و اطلاعات نظامی را به دشمنان میرساندند.
ما همچنین مسئول امانتهای الهی هستیم و باید در حفظ و استفادهٔ درست از آنها بکوشیم. منابع طبیعی مانند کوهها و جنگلها، امانتهایی در دست بشرند که باید از آنها به درستی استفاده کنیم. حتی فرزندان نیز امانتهایی در نزد پدر و مادر هستند. والدین موظفند برای آموزش و تربیت شایستهٔ فرزندانشان تلاش کنند، زیرا تربیت نادرست آنها، خیانتی بزرگ است.
مهمتر از همه، قرآن کریم است که باید به دستورات آن عمل کرد و از این امانت بزرگ به خوبی پاسداری نمود. [۱]
ازبین رفتن اعتماد بر اثر خیانت
افشای اسرار دیگران، مصداق بارز «خیانت در امانت» است که پیامد مستقیم آن، نابودی اعتماد است. پیامبر اکرم (ص) در این زمینه هشدار میدهند: «ای اباذر! آنچه در مجالس میگذرد، امانت است و افشای راز مسلمان، خیانت محسوب میشود.» این شکل از خیانت، که به «نقض رازداری» تعبیر میشود، آشکارترین و مهمترین نوع خیانت در حرفههایی مانند مشاوره بهشمار میرود.
امام صادق (ع) نیز در بیانی ژرف، خیانت را در تقابل مستقیم با «امانتداری» قرار میدهند و میفرمایند: «شایسته نیست کسی را که امین یافتهای، متهم کنی و به خائنی که آزمودهای، اعتماد نمایی.» بنابراین، نقض رازداری نه تنها یک خیانت است، بلکه نتیجه اجتنابناپذیر آن، سلب اعتماد مراجعان و از بین رفتن سرمایه اجتماعی امانتداری است.
- ↑ معارف اسلامی. ج. ۵۷. دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم. ص. ۳.
علی ابن ابی طالب در سخنی به یکی از کارگزاران خود، درباره پیامدهای خیانت در امانت فرمودند:
هر کس امانت الهی را خوار شمارد و مرتکب خیانت شود، نه خود را پاک کرده و نه دینش را. او در دنیا درهای خواری را به روی خود گشوده و در قیامت، خوارتر و رسواتر خواهد بود. بیتردید، بزرگترین خیانت، خیانت به مردم است و زشتترین نیرنگ، فریب دادن امامان است. بدرود.(نهج البلاغه،ترجمه محمد دشتی نرمافزار باب العلم،مرکز تحقیقات رایانه ای حوزه علمیه قم،[۱]
- ↑ نشریه معرفت. ج. ۱۲۵. موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی. ص. ۵۳.