جاربردی

ابوالمکارم فخرالدین احمد بن الحسن بن یوسف جاربردی، فقیه و نحوی سدهٔ هشتم هجری، در تبریز می‌زیست و از شاگردان ناصرالدین بیضاوی بود. او آثاری در صرف، اصول فقه، فقه و نحو نگاشت و با عضدالدین ایجی مناقشات علمی داشت. جاربردی در تصوف نیز جایگاهی قابل توجه داشت. وی در سال ۷۴۶ در تبریز درگذشت.

جاربردی

ابوالمکارم فخرالدین احمد بن الحسن بن یوسف جاربردی از علمای سدهٔ هشتم هجری بود که بخش عمده‌ای از زندگی خود را صرف تحصیل و آموزش علوم کرد. او آثار متعددی نگاشت که از میان آن‌ها می‌توان به شرح «شافیه» ابن‌حاجب در علم صرف اشاره کرد؛ اثری که پس از شرح رضی از مهم‌ترین شروح این متن به‌شمار رفته و بارها در ایران و استانبول چاپ شده است. جاربردی همچنین کتاب «السراج الوهّاج» را در اصول فقه نگاشت که شرحی بر «منهاج» نوشتهٔ ناصرالدین بیضاوی است. افزون بر این، شرحی ناتمام بر «الحاوی» بیضاوی در فقه، تعلیقاتی بر «الکشاف» و رساله‌ای در نحو با عنوان «المغنی» از او باقی مانده است.

وی ساکن تبریز بود و نزد ناصرالدین بیضاوی، صاحب تفسیر مشهور، درس خواند. میان او و عضدالدین ایجی مناقشات و مباحثات بسیاری شکل گرفت که پس از درگذشت جاربردی، پسرش ابراهیم بن احمد نیز آن را ادامه داد. گزارش این مناقشات در «طبقات الشافعیه» آمده است. جاربردی در حوزهٔ تصوف نیز جایگاهی برجسته داشت و او را فردی باوقار و اهل حقیقت دانسته‌اند.

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «جاربردی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.