عبدالواحد ببغاء
ابوالفرج عبدالواحد یا عبدالملک ببغاء (۳۱۳–۳۹۸ق)، شاعر و نویسنده عرب، در دربار سیفالدوله حمدانی شهرت یافت. او در قصیدهسرایی از سبک متنبی و بحتری پیروی میکرد، اما در مراثی و خمریات نوآوری داشت. رسائل مسجع او تأثیرگذار بود و دیوانش به حدود سیصد صفحه میرسید. گرچه شیعه نبود، در میان شاعران شیعیمذهب دربار سیفالدوله قرار داشت و ازاینرو در تاریخ شاعران شیعه نیز ذکر شده است.
زندگی
بَبِّغاء (ابوالفرج عبدالواحد یا عبدالملک، زاده ۳۱۳ قمری در شام – درگذشته ۳۹۸ قمری در بغداد) فرزند نصر بن محمد مخزومی، شاعر و نویسنده عرب بود که به «ببغاء» به معنای طوطی شهرت داشت. او در سال ۳۳۳ قمری، هنگامی که سیفالدوله حمدانی به حلب آمد، قصیدهای در مدح او سرود و به جمع شاعران دربار وی پیوست. پس از درگذشت سیفالدوله، به موصل و بغداد سفر کرد و به ستایش امراء و خلفای عصر پرداخت.[۱]
ببغاء در سرودن قصیده از سبک متنبی و بحتری پیروی میکرد، اما در مراثی و خمریات شیوهای ابتکاری داشت. رسائل او مسجع، آهنگین و پرمایه بود و در این زمینه سبکی نو پدید آورد که مورد تقلید نویسندگان بعدی قرار گرفت. مجموعهای از آثار او در نظم و نثر در اواخر قرن چهارم قمری، در زمان حیاتش، گردآوری شد. بنا بر گزارش ابنالندیم، دیوان او حدود سیصد صفحه بوده است.[۲]
مذهب
وی گرچه پیرو تشیع نبود، اما در میان شاعران دربار سیفالدوله که بیشتر شیعیمذهب بودند به فعالیت میپرداخت و به همین دلیل، نامش در تاریخ شاعران شیعه نیز یاد شده است.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ببغاء». دایرهالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.