ابندرستویه
ابومحمد عبدالله بن جعفر بن درستویه مرزبان فارسی مشهور به ابندرستویه، نحوی و ادیب ایرانی قرن سوم هجری و اهل فسا بود که نزد ابنقتیبه و مبرد آموزش دید. او در بغداد تدریس میکرد و آثار متعددی در نحو، ادب، تفسیر و نقد علمی نگاشت، از جمله أدب الکاتب و غریب الحدیث. وفاتش در حدود سال ۳۳۰ هجری قمری روی داد.
زندگی
ابندرستویه، یا ابومحمد عبدالله بن جعفر بن درستویه مرزبان فارسی (۲۵۸–۳۴۷ هجری قمری)، از نحویان برجسته ایرانی بود که اصالتاً اهل فسا بود. او از شاگردان ابنقتیبه و مبرد بهشمار میرفت و در بغداد به تدریس نحو و ادب اشتغال داشت. منابعی مانند ابنخلکان و ابنندیم به زندگی و آثار او پرداختهاند. ابنندیم یادآور شده که ابندرستویه با مبرد و ثعلب دیدار داشته و نزد آن دو نحو و دیگر علوم را فرا گرفته است. درگذشت او در حدود سال ۳۳۰ هجری قمری رخ داده است.[۱]
ابندرستویه در نوشتههای خود به نقد آثار دیگران نیز پرداخته و نوشتههایی در رد دیدگاههای مفضل بن سلمه، ابن راوندی، مدرج عروضی، ثعلب، ابن خالویه، فراء و ابن زید بلخی دارد. از جمله آثار مهم او میتوان به این موارد اشاره کرد: أدب الکاتب، المذکر و المؤنث، المقصور و الممدود، غریب الحدیث، معانی الشعر، التوسط بین الأخفش و ثعلب فی معانی القرآن، تفسیر السبع، المعانی فی القراءات، نقض کتاب العین، الاحتجاج للقراء، جوامع العروض، فی الأضداد و خبر قس بن ساعده. او در علوم مختلف مهارت داشت و آثار متعددی در زمینههای زبان، نحو، ادب، تفسیر و نقد نوشته است.[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابندرستویه». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.