انتظار فرج
انتظار فرج (در اندیشه اسلامی شیعه)
انتظار فرج به معنای چشمبهراه بودنِ گشایش نهایی و ظهور حضرت مهدی (عج)، امام دوازدهم شیعیان، است. این مفهوم، یکی از ارکان بنیادین اعتقادی شیعه بوده و نقشی محوری در حیات فکری و عملی پیروان این مذهب ایفا میکند.
انتظار فرج صرفاً یک امید منفعلانه نیست، بلکه وظیفهای دینی و فعالانه محسوب میگردد. بر اساس آموزههای اسلامی شیعه، منتظران واقعی موظفند در دوران غیبت، با تهذیب نفس، **تقویت ایمان، کسب دانش، عمل به تکالیف شرعی و تلاش برای گسترش عدالت و اصلاح خود و جامعه، زمینهساز ظهور آن منجی موعود باشند. این انتظار سازنده، به زندگی فردی و اجتماعی مؤمنان جهت میدهد، در برابر ناملایمات و ظلمها به آنان صبر و استقامت میبخشد و آنان را به تلاش برای ساختن جامعهای نیکوتر ترغیب میکند. بهگونهای که در روایات، افضل اعمال شمرده شده است.
بهطور خلاصه، انتظار فرج در اندیشه شیعی، شعاری امیدبخش و محرکی برای کمالجویی اخلاقی، اجتماعی و معنویدر عصر غیبت است، و منتظر حقیقی کسی است که خود را شایسته یاری امام زمان (عج) در عصر ظهور بسازد.
منابع
کافی، غیبت نعمانی، کمال الدین، آثار شهید مرتضی مطهری[۱]
- ↑ کافی، غیبت نعمانی، کمال الدین، آثار شهید مرتضی مطهری.