سید نعمتالله جزائری
سید نعمتالله جزائری، فرزند سید عبدالله موسوی شوشتری، از عالمان بزرگ دوره خود در فقه، حدیث و ادب عربی بود. اگرچه مسلک او اخباری بود، اما در نصرت و تأیید اجتهاد و عمل به اقوال مجتهدان کوشش میکرد.
زندگی
سید نعمتالله بن سید عبدالله موسوی شوشتری از عالمان بزرگ دوره خود بود و در فقه، حدیث و ادب عربی شهرت داشت. وی در شاگردی علامه مجلسی، سید هاشم بحرانی، فیض کاشانی و دیگر استادان زمان خود کسب علم نمود و با وجود گرایش به مسلک اخباری، به اجتهاد و عمل به اقوال مجتهدان اهتمام میورزید. سید نعمتالله در سال ۱۱۱۲ ه.ق در سن ۶۲ سالگی درگذشت.[۱]
آثار
جزائری آثار متعددی در علوم دینی از جمله شرح و حواشی بر کتب فقه، حدیث، نحو و مناقب ائمه شیعه تألیف کرد و برخی از آنها بارها چاپ شدهاند. از آثار مهم او میتوان به «انس الوحید در شرح توحید صدوق»، «البحور الزاخرة در شرح تهذیب شیخ طوسی»، «جواهر الغوالی در شرح عوالم ابن ابی جهمور»، «شرح کافیهٔ»، «روضة کافی»، «نورالانوار فی شرح کلام خیرالاخیار» و «غایة المراد فی شرح الاحکام» اشاره کرد. وی همچنین کتابهای متعددی در اخلاق، حکمت و مقامات عرفانی نگاشت.[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «جزائری، سید نعمةالله». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.