ابن‌عمید
ابوالفضل محمد بن عمید ابی‌عبدالله حسین بن محمد کاتب خراسانی معروف به ابن‌عمید، از دانشمندان علم نجوم و فلسفه و از رجال سیاسی زمان خود بود. پدرش از صاحب منصبان خراسانی بود که به عمید شناخته می‌شد و وزارت مرداویج را برعهده داشت. ابن‌عمید در سال ۳۲۸ به مقام وزارت رکن‌الدوله ابوعلی حسن بن بویه دیلمی رسید. وی در سال ۳۴۴ با لشکر محمد بن ماکان جنگید و از او شکست خورد. در پی این جنگ، حکومت ری و اصفهان را از دست داد ولی بعداً این دو شهر را بازگرفت و محمد بن ماکان را اسیر کرد. و در سال ۳۵۵ جمعی از مردم خراسان به قصد جهاد با روم، به ری آمدند و از رکن‌الدوله طلب یاری کردند و ابن‌عمید با همه خواسته‌های آنان موافقت نکرد و از اینرو آنان دست به غارت و تاراج بردند و ابن‌عمید را در خانه‌اش مجروح کردند. در سال ۳۵۹ ابن‌عمید با لشکری به جنگ حسنویه، سردار کردی رفت و در صفر ۳۶۰ در ری یا بغداد درگذشت. دو کتاب دیوان الرسائل و المذهب فی البلاغات از آثار منسوب به اوست.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن عمید». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.