جوشن صغیر
جوشن صغیر نام دعایی معروف از ادعیه مأثوره در منابع شیعی است. این دعا به روایت وقایع پس از واقعه فخ و محافظت موسی کاظم، امام هفتم شیعیان امامیه، از شیعیان و خانواده اهلبیت مرتبط است و در میان پیروان اهلبیت برای رفع وحشت و دعاخوانی شهرت یافته است.
معنای اصطلاحی
بر اساس گزارش منابع شیعی، «جوشن صغیر» دعایی معروف از ادعیه مأثوره است. طبق نقل منابع، این دعا به وقایع پس از درگذشت حسین بن علی بن حسن در فخ و وضعیت یاران و اسیران ایشان مربوط میشود. پس از آنکه سر حسین به نزد موسی بن مهدی، خلیفه عباسی آورده شد، موسی بن مهدی فرمان قتل برخی از اسیران و تهدید خاندان اهلبیت را صادر کرد. در این میان، موسی کاظم با تدبیر و استفاده از خوابهای رؤیایی و مشورت با یاران، شیعیان و خانواده خود را از خطر حفظ کرد. در این دوران، موسی کاظم به پیروان خود که همیشه قلم و لوح همراه داشتند، توصیه میکرد هر مطلب مهمی را یادداشت کنند و در همان زمان دعای جوشن صغیر را قرائت نمایند. این دعا در منابع روایی به عنوان وسیلهای برای رفع وحشت و تقویت ایمان شیعیان شناخته شده است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «جوشن صغیر». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.