ابنداوود حلی
ابنداوود حلی، فقیه و رجالی شیعه قرن هفتم هجری، شاگرد نجمالدین حلی و احمد بن طاووس بود و آثار متعددی در فقه و رجال پدیدآورد. روش نوآورانه او در تنظیم الفبایی اسامی رجال، اثری ماندگار در علم رجال بر جای گذاشته است.
زندگی
تقیالدین حسن بن علی بن داوود، معروف به ابنداوود حلّی، فقیه، رجالی و شاعر شیعه در قرن هفتم هجری بود. او در سال ۶۴۷ هجری قمری به دنیا آمد و در سال ۷۰۷ درگذشت. از جمله استادان وی میتوان به نجمالدین حلی و احمد بن طاووس اشاره کرد. ابنداوود از آنان روایت نقل کرده است. شهید ثانی نیز در اجازهنامهای که برای حسین بن عبدالصمد عاملی، پدر شیخ بهائی، نگاشته، از ابنداوود یاد کرده و او را صاحب آثار فراوان در حوزههای مختلف دانسته است.[۱]
آثار
ابنداوود حدود سی اثر در موضوعاتی چون فقه، اصول، منطق و رجال تألیف کرده که برخی به نظم و برخی به نثر نگاشته شدهاند. شهرت او بیشتر به سبب اثر رجالیاش است که در آن نامها را به ترتیب حروف الفبا تنظیم کرده و در این چینش حتی نام پدر و جد را نیز مدنظر قرار داده است. او خود در این باره نوشته که نخستین کسی است که با چنین روشی به تنظیم اسامی پرداخته است.[۲]
دیدگاهها دربارهٔ میزان اعتبار اثر رجالی ابنداوود متفاوت است؛ برخی آن را بسیار معتبر دانستهاند، در حالیکه گروهی دیگر نسبت به صحت آن ابراز تردید کردهاند. از آثار وی میتوان به تحصیل المنافع، التحفة السعدیة، المقتصر من المختصر، الجوهره فی نظم التبصره، اللمعة المنظوم، الکافی، النکت، الشرایع، خلاف المذاهب الخمسة و شرح قصیده صدرالدین الساوی اشاره کرد.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابنداوود حلی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.