خسف بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:خسف.png|بندانگشتی|192x192پیکسل|خسف بیداءاز علائم حتمی ظهور ]]
{{مهدویت-عمودی}}
<ref>{{پانویس کوتاه‌شده|مهدی پور|1371|ک=روزگار رهایی|ج=2|ص=854}}</ref>خسف بیداء
'''خسف بیداء''' از نشانه‌های [[آخرالزمان]] و به معنای فرورفتن در زمین و زیر آوار ماندن به وسیله زلزله، سیل و طوفان و بمباران جز آن است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روزگار رهایی|عنوان کتاب=روزگار رهایی|نام=علی اکبر|نام خانوادگی=مهدی پور|جلد=2|صفحه=854}}</ref><ref>{{پانویس کوتاه‌شده|ابن منظور|1363|ک=لسان العرب|ج=9|ص=67}}</ref>


[[خسف]] از نشانه های آخرالزمان و به معنای فرو رفتن در زمین و زیر آوار ماندن به وسیله زلزله ، سیل و طوفان و بمباران جز آن است .<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روزگار رهایی|عنوان کتاب=روزگار رهایی|نام=علی اکبر|نام خانوادگی=مهدی پور|جلد=2|صفحه=854}}</ref>
== در باورهای شیعی ==
خسف به معنای فرورفتن و پنهان شدن است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=لسان العرب|نام خانوادگی=ابن منظور|جلد=9|صفحه=69}}</ref> و بیداء نام سرزمینی است میان [[مکه]] و [[مدینه|مدینه .]] ظاهراً منظور از خسف بیداء آن است که [[سفیانی]]، با لشکری عظیم به قصد جنگ با [[مهدی موعود|مهدی]] عازم مکه می‌شود، در میان مکه و مدینه و در محلی که به سرزمین بیداء معروف است به صورت [[معجزه|معجزه‌گونه‌ای]] در دل زمین فرومی‌روند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=غیبه|نام خانوادگی=نعمانی|جلد=252}}</ref> در منابع شیعی، این حادثه از نشانه‌های حتمی [[عصر ظهور|ظهور]] بیان شده است.<ref>{{پانویس کوتاه‌شده|مهدی پور|1371|ک=روزگار رهایی|ج=2|ص=854}}</ref>


خسف به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است .<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=لسان العرب|نام خانوادگی=ابن منظور|جلد=9|صفحه=69}}</ref> و [[بیداء]] نام سرزمینی است میان مکه و [[مدینه|مدینه .]] ظاهرا منظور از خسف بیداء آن است که [[سفیانی]] ، با لشکری عظیم به قصد جنگ با مهدی عازم مکه می شود، در میان مکه و مدینه و در محلی که به سرزمین بیداء معروف است به گونه [[معجزه]] به امر خداوند در دل زمین فرو می روند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=غیبه|نام خانوادگی=نعمانی|جلد=252}}</ref> این حادثه از نشانه های حتمی [[عصر ظهور|ظهور]] بیان شده است.
== پانویس ==
{{پانویس}}
 
{{حجت بن الحسن}}
{{روز رستاخیز}}


== پانویس<ref>{{پانویس کوتاه‌شده|ابن منظور|1363|ک=لسان العرب|ج=9|ص=67}}</ref> ==
<references />
[[رده:جنگ]]
[[رده:آخرالزمان]]
[[رده:آخرالزمان از دیدگاه شیعیان]]
[[رده:آخرالزمان از دیدگاه شیعیان]]
[[رده:آینده‌شناسی]]
[[رده:سناریوهای آخرالزمانی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۳:۰۴

مهدویت
زندگی
نسبنرجس خاتون (مادر) • حسن عسکری (پدر)
مهدیزندگیغیبتغیبت صغریغیبت کبریظهوررجعت
نام‌هابقیةاللهقائم آل محمدصاحب‌الزمان • ولی عصر
شخصیت‌ها
نواب اربعهعثمان بن سعیدمحمد بن عثمانحسین بن روح نوبختیعلی بن محمد سمری
شخصیت‌های ظهورسفیانیشیصبانیابقعاصهب • سید قمی • سید خراسانیشعیب بن صالحسید یمانی • مصری • سید حسنینفس زکیه
مدّعیان مهدویت
(متمهدی)
ابومحمد شریعیمحمد نوربخشمحمد احمدسید علی‌محمد بابحسین منصور حلاجمحمد بن نصیر نمیریمحمد بن علی شلمغانیابوطاهر محمد بن علی بن هلالاحمد بن هلال کرخیمحمد جونپوریسید محمد مشعشعمحمد قحطانی
مکان‌ها
منسوب به مهدیسامراسرداب مقدسمسجد سهلهمسجد جمکرانمسجد کوفهمهدیه
مرتبط با ظهوروادی یابسبیت‌المقدسبیداءوادی‌السلاممسجد حله
زیارات
دعای عهددعای ندبهزیارت آل یاسیندعای فرج
نشانه‌های ظهور
خروج سفیانیصیحه آسمانیقیام یمانیقیام خراسانیخروج سید حسنیکشته‌شدن نفس زکیهنبرد قرقیسیا
آثار مرتبط
الغیبةالغیبة (طوسی)الغیبة (نعمانی)کمال‌الدین و تمام‌النعمةدارالسلامنجم‌الثاقبالعقبری الحسانملاحم و الفتنبحارالانوارمکیال‌المکارمعصرالظهورصحیفه مهدیهتوقیع
موعود در دیگر ادیان
ماشیحسوشیانسفارقلیطمهر/میتراهوشیدرهوشیدرماهکریشناویشنو
مفاهیم وابسته
فرجام‌شناسی اسلامیآخرالزماندجالانتظاررخدادهای پس از ظهورانتظار مکتب اعتراضظهور بسیار نزدیک استنهی توقیتخسف بیداء

خسف بیداء از نشانه‌های آخرالزمان و به معنای فرورفتن در زمین و زیر آوار ماندن به وسیله زلزله، سیل و طوفان و بمباران جز آن است.[۱][۲]

در باورهای شیعی

خسف به معنای فرورفتن و پنهان شدن است.[۳] و بیداء نام سرزمینی است میان مکه و مدینه . ظاهراً منظور از خسف بیداء آن است که سفیانی، با لشکری عظیم به قصد جنگ با مهدی عازم مکه می‌شود، در میان مکه و مدینه و در محلی که به سرزمین بیداء معروف است به صورت معجزه‌گونه‌ای در دل زمین فرومی‌روند.[۴] در منابع شیعی، این حادثه از نشانه‌های حتمی ظهور بیان شده است.[۵]

پانویس

  1. مهدی پور، علی اکبر. روزگار رهایی. ج. ۲. ص. ۸۵۴.
  2. ابن منظور، لسان العرب، ۹:‎ ۶۷.
  3. ابن منظور. لسان العرب. ج. ۹. ص. ۶۹.
  4. نعمانی. غیبه. ج. ۲۵۲.
  5. مهدی پور، روزگار رهایی، ۲:‎ ۸۵۴.