بنی‌جذام

بنی‌جُذام قبیله‌ای عرب در شام بودند که در پی حمله‌ای به کاروان دحیه کلبی، مورد عملیات نظامی قرار گرفتند. پس از میانجی‌گری و ارائه سندی از سوی نمایندگان قبیله، پیامبر اسلام دستور به بازگرداندن اموال و اسرا داد.

تاریخچه

بنی‌جُذام قبیله‌ای از اعراب ساکن منطقه حِسمی در بادیه شام بودند. در سال ششم هجری، واقعه‌ای مرتبط با این قبیله رخ داد که به مأموریتی نظامی انجامید. ماجرا از آن‌جا آغاز شد که دحیه بن خلیفه کلبی هنگام بازگشت از دربار قیصر روم، در ناحیه شِنار مورد حمله افرادی از بنی‌جُذام به نام‌های هُنَید بن عُوص و پسرش قرار گرفت و اموالش به غارت رفت. چند تن از بنی‌ضُبیب که پیش‌تر اسلام آورده بودند، اموال دحیه را بازپس گرفتند و به او بازگرداندند. دحیه ماجرا را به اطلاع پیامبر اسلام رساند و در پی آن، زید بن حارثه با پانصد نفر مأمور برخورد با این قبیله شد. گروه اعزامی در حمله‌ای شبانه تعدادی از افراد قبیله، از جمله هُنَید و فرزندش را کشتند و شمار زیادی زن، کودک، شتر و گوسفند را به اسارت و غنیمت گرفتند. در واکنش، گروهی از بنی‌جُذام به همراه رفاعه بن زید و در دست داشتن نامه‌ای از پیش صادر شده از سوی پیامبر که حمایت از آنان را تضمین می‌کرد، به مدینه آمدند و خواستار بازنگری در تصمیمات نظامی شدند. پس از بررسی، پیامبر اسلام به علی بن ابی‌طالب دستور داد تا با بازگرداندن زنان، کودکان و اموال، مسئله را اصلاح کند. علی مأموریت را اجرا کرد و اموال و افراد بازمانده را به صاحبانشان بازگرداند.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بنی‌جذام». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.