توحید در خالقیت: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۰: خط ۲۰:


==== '''منابع''' ====
==== '''منابع''' ====
<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش عقائد اسلامی|نام=محمدتقی|نام خانوادگی=مصباح یزدی|ناشر=انتشارات امیرکبیر|جلد=1-2-3|صفحه=83}}</ref>
<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش عقائد اسلامی|سال=۱۳۸۴|نام=محمدتقی|نام خانوادگی=مصباح یزدی|ناشر=انتشارات امیرکبیر|جلد=1-2-3|صفحه=83}}</ref>
<references /><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش کلام اسلامی|نام=محمد|نام خانوادگی=سعیدی مهر|ناشر=کتاب طه|جلد=1|صفحه=108-109}}</ref>
<references /><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش کلام اسلامی|نام=محمد|نام خانوادگی=سعیدی مهر|ناشر=کتاب طه|جلد=1|صفحه=108-109}}</ref>
<references /><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش کلام اسلامی|نام=محمد|نام خانوادگی=سعیدی مهر|ناشر=کتاب طه|جلد=1|صفحه=111}}</ref>
<references /><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=آموزش کلام اسلامی|نام=محمد|نام خانوادگی=سعیدی مهر|ناشر=کتاب طه|جلد=1|صفحه=111}}</ref>
<references />{{خدا}}
<references />{{خدا}}

نسخهٔ ‏۳ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۱:۵۶

توحید در خالقیت
کاربرد
معنای اصطلاحیبه معنای یکتایی خداوندبه عنوان خالق و مبدا همه موجودات
تعداد کاربرد در قرآنقل الله خالق کل شی وهو الواحد القهار
پراهمیت نزداین نوع توحید یکی از شاخه های توحید افعالی است

توحید در خالقیت از شاخه‌های توحید است که بیان می‌کند تنها خداآفریننده حقیقی جهان است و همه موجودات دیگر در آفرینش استقلالی ندارند[۱]در کلام اسلامی خدا به عنوان واجب الوجود معرفی می‌شود و همه عالم ممکن الوجود است. بدین معنا که پیدایش و بقای موجودات وابسته به خداوند است. وهیچ موجودی ذاتاً آفریننده نیست. [۲]

مبانی قرآن

از مهم‌ترین آیات مربوط به توحید در خالقیت آیه ۱۶ سوره رعد است:

(قل الله خالق کل شی و هوالواحد القهار)

(بگو خدا آفریننده همه چیز است و اویگانه پیروزگراست.)

این آیه بر خالقیت مطلق خداوند و نفی هرگونه استقلال آفرینش از غیر او دلالت دارد.[۳]

پانویس

ارجاعات

منابع

[۱]

  1. مصباح یزدی، محمدتقی (۱۳۸۴). آموزش عقائد اسلامی. ج. ۱-۲-۳. انتشارات امیرکبیر. ص. ۸۳.

[۱]

  1. سعیدی مهر، محمد. آموزش کلام اسلامی. ج. ۱. کتاب طه. ص. ۱۰۸-۱۰۹.

[۱]

  1. سعیدی مهر، محمد. آموزش کلام اسلامی. ج. ۱. کتاب طه. ص. ۱۱۱.