ابونعیم اصفهانی
حافظ ابونعیم اصفهانی با نام احمد بن عبدالله بن احمد، مورخ و محدث سده پنجم هجری قمری بود که در میان محدثان به وثاقت و کثرت روایت شناخته میشد. آثار او در میان عالمان اهل سنت و شیعه مورد استناد قرار گرفته و بخش عمدهای از عمر خود را به گردآوری حدیث، تألیف و تدریس گذراند.
زندگی
«حافظ ابونعیم»، احمد بن عبدالله بن احمد بن اسحاق بن موسی بن مهران اصفهانی، مورخ و محدث و از حافظان برجسته حدیث بود که به وثاقت علمی شهرت داشت. او از خاندانهای کهن اصفهان بهشمار میرفت و نسب خاندانش به مهران، مولای عبدالله بن معاویه بن عبدالله بن جعفر بن ابیطالب، میرسید که در اصفهان ساکن شده بودند. برخی از خاندانهای علمی بعدی اصفهان نیز به این دودمان منسوب دانسته شدهاند.[۱]
ابونعیم تحصیلات خود را در اصفهان آغاز کرد و برای تکمیل دانش و گردآوری حدیث به سرزمینهای عراق، خراسان و حجاز سفر نمود. او در سنین جوانی در دانش حدیث به شهرت رسید و سراسر عمر طولانی خود را به تألیف آثار علمی و آموزش اختصاص داد. وی در سال ۴۳۰ هجری قمری در زادگاه خود اصفهان درگذشت.[۲]
دین و مذهب
او مسلمان بود اما دربارهٔ گرایش مذهبی وی دیدگاههایی مطرح شده و برخی او را شیعیمذهب دانستهاند، اما محتوای آثارش بهروشنی بر تعلق او به مذهب اهل سنت دلالت دارد.[۳]
آثار
از آثار منسوب به او میتوان به حلیة الاولیاء و طبقات الاصفیاء، ذکر اخبار اصفهان، دلائل النبوة و کتاب اربعین اشاره کرد که شامل چهل حدیث دربارهٔ موضوع مهدی و ظهور اوست.[۴]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «حافظ ابونعیم». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.