علامه امینی
عبدالحسین نجفی تبریزی، مشهور به علامه امینی (۱۳۲۰–۱۳۹۰ قمری)، فقیه و مؤلف برجسته آثار دینی، از جمله الغدیر بود. او تحصیلات خود را در تبریز و نجف تکمیل کرد و به دفاع از مذهب شیعه پرداخت. آثار وی شامل شهداء الفضیله، ادب الزائر، و تفاسیر قرآنی است. علامه امینی در سفرهای خود به کشورهای اسلامی به تبلیغ و جمعآوری منابع دینی پرداخت و تلاشهای او در دفاع از وحدت اسلامی و تبیین معارف تشیع شهرت جهانی یافت.
زندگی
عبدالحسین نجفی تبریزی، مشهور به علامه امینی (۱۳۲۰ قمری، تبریز – ۱۳۹۰ قمری، تهران)، نویسنده و فقیه برجسته و مؤلف اثر مشهور الغدیر بود. وی در خانوادهای علمی و مذهبی پرورش یافت. پدر او، میرزا احمد امینی (۱۲۸۷–۱۳۷۰ قمری)، از عالمان تبریز بود که از سوی فقیهانی همچون میرزا علی آقا شیرازی و میرزا علی ایروانی مورد تأیید قرار داشت. جد او، نجفعلی امینالشریعه (۱۲۵۷–۱۳۴۰ قمری)، نیز از علمای تبریز بود که در شعر و ادب فارسی و ترکی مهارت داشت و علاقهمند به گردآوری سخنان پیشوایان شیعه بود.[۱]
علامه امینی تحصیلات خود را با آموزش قرآن و علوم مقدماتی آغاز کرد و سپس نزد استادانی چون سید محمد مولانا و سید مرتضی خسروشاهی به تحصیل فقه و اصول پرداخت. وی برای تکمیل تحصیلات دینی رهسپار نجف شد و در درس استادانی چون سید محمد فیروزآبادی، سید ابوتراب خوانساری، و سایر علمای برجسته شرکت کرد. او پس از کسب اجتهاد، به تبریز بازگشت و مدتی به فعالیتهای دینی پرداخت. با این حال، علاقه به زیارت حرم امام علی و فضای علمی نجف او را به این شهر کشاند، جایی که آثار علمی و تألیفات مهم خود را به انجام رسانید.[۲]
علامه امینی به دفاع از مذهب شیعه و پاسخ به شبهات مخالفان شهرت داشت. تألیف نخستین کتاب او، شهداء الفضیله، در سال ۱۳۵۵ قمری، تحسین علمای نجف را به دنبال داشت. مهمترین اثر او، الغدیر فی الکتاب و السنه، یکی از منابع مهم در زمینه حدیث و تاریخ تشیع است که در چندین جلد منتشر شد. دیگر آثار او شامل ادب الزائر، سیرتنا و سنتنا، و مجموعهای از تفاسیر قرآنی است.[۳]
وی به سه زبان فارسی، عربی، و ترکی تسلط داشت و در زمینه شعر نیز فعال بود. علامه امینی علاوه بر تألیف، در سفرهای متعدد خود به کشورهای اسلامی به سخنرانی و جمعآوری منابع علمی پرداخت. تلاشهای او در دفاع از وحدت اسلامی و معرفی مذهب شیعه تأثیرات گستردهای داشت.[۴]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «امینی». دایرهالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.