بدعت
بدعت در اسلام به معنای نوآوری دینی بیرون از کتاب و سنت است و در روایات اسلامی بهشدت نکوهش شده است. بدعتگذاران عامل گمراهی و ویرانگری دین معرفی شدهاند و اعمال آنان پذیرفته نمیشود.
تعریف لغوی و اصطلاحی
بدعت در اصطلاح دینی به معنای آوردن دین یا قانونی نو است که در کتاب و سنت اصلی وجود ندارد. در منابع حدیثی، بدعت نکوهش شده و از آن بهعنوان خطری برای دین یاد شده است. نقل شده است که پیامبر اسلام تأکید داشت هر کس بدعتی پدیدآورد یا از بدعتگذار حمایت کند، توبهاش پذیرفته نمیشود و بدعت را بزرگترین عامل ویرانگری دین دانست. همچنین از امامان شیعه روایت شده که همنشینی با اهل بدعت نکوهیده است و احترام به بدعتگذار همسنگ تخریب اسلام شمرده میشود.[۱]
در منابع آمده است که بدعت میتواند زمینه گمراهی گسترده مردم را فراهم سازد؛ بهگونهای که حتی اگر فردی پس از ایجاد بدعت پشیمان شود، بازگرداندن پیروانش دشوار خواهد بود. روایات متعددی بدعت را منشأ فساد در دین دانستهاند و تصریح کردهاند که بدعتگذاران از سوی خداوند مردود خواهند بود و اعمال عبادی آنان پذیرفته نمیشود. در بیان دیگری، بدعت به آراستن باطل با ظاهر دینی تشبیه شده و هشدار داده شده است که هر بدعتی ضلالت است و ضلالت راهی به سوی دوزخ دارد.[۲]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بدعت». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.