آخر

آخر واژه‌ای عربی به معنای «انجام» است. این واژه در فرهنگ اسلامی، یکی از اسماء الهی است که به اسماء الحسنی مشهور است. این واژه از جمله اسماء الحسنی است که در قرآن و روایات مورد اشاره قرار گرفته است.^[۱] کلمه آخر توسط کسانی چون سلیمان بن مهران، ابوهریره، محمد بن عبدالملک صنعانی، ولید بن مسلم، بیهقی، عبدالعزیز بن حصین، ابن‌حجر عسقلانی، ابن‌حزم، ابن‌عثیمین و عبدالعزیز بن ناصر الجلیل به عنوان اسماء الحسنی تلقی شده است.^[۲]^[۳]^[۴]

پانویس

خطیبی، محمد؛ نگارش، حمید (۱۳۸۶). «اسماء الحسنی». فرهنگ شیعه (کلام). به کوشش پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه پاسداران. قم: زمزم هدایت. شابک ۹۶۴-۸۷۶۹-۷۳-۷.
خطیبی، محمد؛ نگارش، حمید (۱۳۸۶). «اسم مستاثر». فرهنگ شیعه (کلام). به کوشش پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه پاسداران. قم: زمزم هدایت. شابک ۹۶۴-۸۷۶۹-۷۳-۷.
خطیبی، محمد؛ نگارش، حمید (۱۳۸۶). «اسم اعظم». فرهنگ شیعه (کلام). به کوشش پژوهشکده تحقیقات اسلامی سپاه پاسداران. قم: زمزم هدایت. شابک ۹۶۴-۸۷۶۹-۷۳-۷.
مایل هروی، نجیب؛ پاکتچی، احمد (۱۳۸۸). «اسماء و صفات». دانشنامه بزرگ اسلامی. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی.
رضوانی، محمود عبدالرزاق (۲۰۱۲). موسوعه الاسماء الحسنی، الثابتة فی الکتاب و السنة. قاهره: البصیرة. شابک ۹۷۷-۱۶-۲۰۰۹-۰ مقدار |شابک= را بررسی کنید: checksum (کمک).
الجلیل، عبدالعزیز بن ناصر (۲۰۰۹). ولله الاسماء الحسنی. حجاز: نورالاسلام.