روز تاسوعا

از اسلامیکال
نسخهٔ تاریخ ‏۱۱ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۱۶ توسط Shahroudi (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

تاسوعا، یا روز تاسوعا نهمین روز ماه محرم است. روز تاسوعا به جهت واقعه کربلا در سال ۶۱ ه‍.ق و کشته شدن حسین بن علی امام سوم شیعیان دوازده امامی برای شیعیان اهمیت بسیاری دارد. در نهم محرم ۶۱ ه‍. ق، شمر بن ذی الجوشن وارد کربلا شد و نامه‌ای برای عمر بن سعد برای جدیت بیشتر در برخورد با حسین بن علی، و امان‌نامه‌ای برای عباس بن علی و دیگر فرزندان ام‌البنین آورده بود. شیعیان، تاسوعا را روز عباس نامیده‌اند و در آن، به سوگواری می‌پردازند. علاوه بر روز عاشورا، این روز نیز، در ایران تعطیل رسمی است.[۱]

در واژه و اصطلاحات

تسع، تاسوعا به معنای نُه است. تاسوعا روز نهم ماه محرم است. این روز به جهت واقعه کربلا و کشته شدن حسین بن علی در سال ۶۱ هجری قمری، برای شیعیان دوازده امامی اهمیت دارد.[۲]

وقایع روز تاسوعا سال ۶۱ ه‍.ق

نامه عبیدالله به عمرسعد

در روز نهم ماه محرم سال ۶۱ ه‍. ق، شمر بن ذی‌الجوشن با سپاهی چهار هزار نفره وارد سرزمین کربلا شد. وی نامه‌ای از طرف عبیدالله بن زیاد برای عمر بن سعد آورده بود که از او خواسته شده بود یا حسین بن علی را مجبور به پذیرش بیعت با یزید بن معاویه کند یا با او بجنگد. همچنین عمر بن سعد در این نامه تهدید شده بود که اگر از فرمان سرپیچی کند باید فرماندهی لشکر را به شمر بن ذی‌الجوشن واگذار کند.

امان‌نامه برای فرزندان ام‌البنین

در عصر تاسوعا شمر مقابل لشکر حسین بن علی آمد و امان‌نامه‌ای برای فرزندان ام‌البنین (عباس و جعفر و عثمان) بن ابیطالب آورد. عباس بن علی به سمت او رفته و ضمن نپذیرفتن امان‌نامه به او گفت: "آیا ما در امان باشیم و فرزند رسول خدا در امان باشد؟"[۳][۴]

محاصره کامل حسین بن علی

بر اساس روایتی از جعفر صادق، سپاه حسین بن علی از سوی سپاهیان کوفه، به‌طور کامل در روز عاشورا محاصره شدند به طوری که حسین، از هرگونه امید برای رسیدن کمک از جانبی، مأیوس شد. به گفته وی، حسین در این روز، «مستعضف غریب» شد.[۵]

پانویس

ارجاعات

  1. ویکی شیعه. «روز تاسوعا». ویکی شیعه.
  2. آبادیس. «معنی واژه تاسوعا». آبادیس.
  3. شیخ مفید، محمد. الارشاد. ج. ۲. ص. ۸۹.
  4. بلاذری، احمد بن یحیی. انساب الاشراف. ج. ۳. ص. ۳۹۱.
  5. اختری، «تاسوعا»، دایرةالمعارف جامع اسلامی.

منابع