عصمت: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «ذوالقرنین، لقب شخصیتی در قرآن که اختلافهای اساسی درباره هویت، دوره تاریخی و جزئیات سرگذشت او، بحثهای پردامنهای را در منابع اسلامی در پی داشته است. بنابر باوری قدیمی ذوالقرنین همان اسکندر مقدونی (حک : ۳۵۶-۳۲۳ق.م) است ، به همین دلیل در م...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عصمت''' به معنای خالی از گناه بودن عملکرد یک فرد است. باور به عصمت پیامبران در دیدگاه مسلمانان یک اصل مسلم تلقی شده است. | |||
در | == گسترهٔ عصمت انبیاء == | ||
بهطور کلی عصمت پیامبران مورد اتفاق مفسران شیعه و سنی است ولی درمورد مراتب وشعاع تسری آن میان آنها شاهد اختلاف هستیم و دیدگاههای گونا گونی وجود دارد. [[شیخ مفید]] نیز به وجود این نوع اختلاف میان مفسران و متکلمین مسلمان اشاره نموده، در این خصوص در مورد مصونیت پیامبران از برخی معاصی مانند شرک وکفرهیچ اختلافی بین مسلمانان وجود ندارد. مگرفرقه ای از [[خوارج]] که صدور گناه را از انبیاء جایز می دانندهمچنین درمورد تبلیغ رسالت وبیان احـکام بیشتر[[فرق اسلامی]] به عصمت پیامبران باور دارند به جز باقالنی که به انبیاء سهو ونسیان را نسبت میدهد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تفسیر نمونه|نام=ناصر|نام خانوادگی=مکارم شیرازی|ناشر=دارالکتب الاسلامیه|جلد=7|صفحه=175}}</ref> | |||
=== الف) عصمت دردریافت وحی === | |||
اندیشمندان اسلامی بر عصمت پیامبران در این عرصه تأ کید میکنند. دلیل عقلی نیز گواه بر عصمت پیامبران از اشتباه در این حوزه است؛ بدین بیان که هدف از بعثت پیامبران آن است که پیام هدایت را به بندگان برسانند. ا گر ایشان در در یافت وحی دچار خطا شوند، هدف از [[بعثت]] آنها نقض خواهد شد ونقض غرض بر خدای حکیم محال است. | |||
=== ب) عصمت در رساندن وحی === | |||
عموم مسلمانان، پیامبران را در این زمینه لغزش ناپذیر میدانند. تنها گروهی از حشویه وکرامیه پیامبران لغزش پیامبران در گفتار را پذیرفتهاند و افسانه غرانیق را شاهد آن دانستهاند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=شرح نهج البلاغه|نام=ابن ابی الحدید|جلد=7|صفحه=18}}</ref> درخور توجه آنکه برخی عالمان اشعری مانند قاضی ابوبکر باقالنی نیز لغزش در ابلاغ [[وحی]] از رو ی سهو و نسیان را میپذیرند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=شرح مواقف|نام=عبدالرحمن ابن احمد|نام خانوادگی=عضدالدین ایجی|جلد=8|صفحه=264}}</ref> | |||
=== ج) عصمت از گناهان خواه به صورت فعل حرام یا ترک واجب === | |||
در این قسمت معمولاًاین دلیل اقامه میشود که ا گر پیامبر به آنچه میآورد عمل نکند، مردم دیگر به سخنانش اعتماد نخواهند کرد و باز، هدف از بعثت او نقض خواهد شد. برخی عالمان معتزلی صدور گناه صغیرهٔ عمدی را میپذیرند. هر چند برخی دیگر مانند جبایی آن را مردود میشمارند. | |||
== منابع == | |||
{{پانویس}}{{پیامبران در قرآن}} | |||
[[رده:اصطلاحات کلامی]] | |||
[[رده:نبوت]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۴۶
عصمت به معنای خالی از گناه بودن عملکرد یک فرد است. باور به عصمت پیامبران در دیدگاه مسلمانان یک اصل مسلم تلقی شده است.
گسترهٔ عصمت انبیاء
بهطور کلی عصمت پیامبران مورد اتفاق مفسران شیعه و سنی است ولی درمورد مراتب وشعاع تسری آن میان آنها شاهد اختلاف هستیم و دیدگاههای گونا گونی وجود دارد. شیخ مفید نیز به وجود این نوع اختلاف میان مفسران و متکلمین مسلمان اشاره نموده، در این خصوص در مورد مصونیت پیامبران از برخی معاصی مانند شرک وکفرهیچ اختلافی بین مسلمانان وجود ندارد. مگرفرقه ای از خوارج که صدور گناه را از انبیاء جایز می دانندهمچنین درمورد تبلیغ رسالت وبیان احـکام بیشترفرق اسلامی به عصمت پیامبران باور دارند به جز باقالنی که به انبیاء سهو ونسیان را نسبت میدهد.[۱]
الف) عصمت دردریافت وحی
اندیشمندان اسلامی بر عصمت پیامبران در این عرصه تأ کید میکنند. دلیل عقلی نیز گواه بر عصمت پیامبران از اشتباه در این حوزه است؛ بدین بیان که هدف از بعثت پیامبران آن است که پیام هدایت را به بندگان برسانند. ا گر ایشان در در یافت وحی دچار خطا شوند، هدف از بعثت آنها نقض خواهد شد ونقض غرض بر خدای حکیم محال است.
ب) عصمت در رساندن وحی
عموم مسلمانان، پیامبران را در این زمینه لغزش ناپذیر میدانند. تنها گروهی از حشویه وکرامیه پیامبران لغزش پیامبران در گفتار را پذیرفتهاند و افسانه غرانیق را شاهد آن دانستهاند.[۲] درخور توجه آنکه برخی عالمان اشعری مانند قاضی ابوبکر باقالنی نیز لغزش در ابلاغ وحی از رو ی سهو و نسیان را میپذیرند.[۳]
ج) عصمت از گناهان خواه به صورت فعل حرام یا ترک واجب
در این قسمت معمولاًاین دلیل اقامه میشود که ا گر پیامبر به آنچه میآورد عمل نکند، مردم دیگر به سخنانش اعتماد نخواهند کرد و باز، هدف از بعثت او نقض خواهد شد. برخی عالمان معتزلی صدور گناه صغیرهٔ عمدی را میپذیرند. هر چند برخی دیگر مانند جبایی آن را مردود میشمارند.