بینالطلوعین
بینالطلوعین فاصلهٔ فجر تا طلوع خورشید است که در روایات اسلامی دارای فضیلت و آثار معنوی و دنیوی دانسته شده، از جمله توزیع فضل الهی و اثرگذاری در افزایش روزی.
در منابع اسلامی
بینالطلوعین به فاصلهٔ زمانی میان طلوع فجر تا طلوع خورشید گفته میشود. در منابع حدیثی شیعه و سنی، برای این بازهٔ زمانی فضیلتها و آداب خاصی ذکر شده است. بر پایهٔ روایتی منسوب به محمد باقر، اصل روزی هر فرد از پیش مقدر است، اما افزون بر آن، فضل و بخششی الهی در این زمان میان بندگان توزیع میشود. همچنین در برخی احادیث آمده است که یاد خدا و نشستن در مسجد از طلوع فجر تا برآمدن خورشید در بهدستآوردن روزی مؤثر دانسته شده و این ساعت از «ساعات بهشتی» توصیف شده است.[۱]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بینالطلوعین». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.