ثروت

ثروت به معنای فراوانی دارایی‌های مادی یا معنوی است که برای تأمین نیازها به کار می‌رود. نگاه به ثروت در جوامع و ادیان مختلف، متفاوت است؛ برخی آن را موهبت الهی و برخی عامل انحراف معنوی می‌دانند. از منظر اسلام، ثروت وسیله‌ای برای خدمت به دیگران و کسب رضایت الهی است، نه هدف نهایی. بر اساس روایتی از علی بن حسین، مفیدترین ثروت، «بی‌نیازی دل» و قناعت معرفی شده است. نتیجه‌گیری می‌شود که ثروت واقعی، ثروتی ماندگار و همراه با آرامش روحی است که قناعت نمونه بارز آن است.

ثروتمندان

بی‌گمان یکی از موضوعاتی که از دیرباز افکار انسان را به خود معطوف داشته، مسئله ثروت و دارایی بوده است. بسیاری از افراد کوشیده‌اند تا از طریق انباشت ثروت، جایگاه برتری نسبت به دیگران کسب کنند. لیکن با طلوع خورشید دین و ارسال رسل، معیارهای ارزشی دگرگون شد.

تعریف ثروت

ثروت از نظر لغوی به معنی فراوانی است که در اصطلاح به فراوانی دارایی‌های مالی و فیزیکی نیز گفته می‌شود که برای فرد، جامعه، یا کشور ارزش دارد و می‌تواند برای تأمین نیازها و اهداف مورد استفاده قرار گیرد. ثروت مفهومی گسترده دارد و می‌تواند شامل دارایی‌های ملموس مانند پول، زمین، ساختمان و همچنین دارایی‌های نامشهود مانند دانش، مهارت‌ها و شبکه

ثروت در جوامع مختلف

ثروت در جوامع مختلف دارای معانی و مفاهیم متفاوتی است. در جوامع غربی، ثروت معمولاً به دارایی‌های مالی، املاک و مستغلات و سرمایه‌گذاری‌ها اشاره دارد. اما در برخی جوامع دیگر، ثروت ممکن است شامل روابط اجتماعی، دانش، مهارت‌ها و حتی معنویت نیز باشد.

ثروت در ادیان

در بسیاری از ادیان، نگاه به ثروت و دارایی با دیدگاه‌های متفاوتی همراه است. برخی ادیان، ثروت را موهبتی الهی و وسیله‌ای برای خدمت به دیگران می‌دانند، در حالی که برخی دیگر، ثروت را عاملی برای انحراف از مسیر معنوی و دوری از خداوند تلقی می‌کنند. همچنین، بسیاری از ادیان به موضوعاتی مانند قناعت، انفاق، و کمک به فقرا و نیازمندان تأکید دارند.

ثروت از منظر اهل بیت

از نظر اهل بیت، ثروت و دارایی در واقع یک وسیله و نه یک هدف در نظر گرفته می‌شود. قناعت، انفاق، و کمک به فقرا و نیازمندان از جمله تاکیدات اصلی در برخورد با ثروت است. اهل بیت اسلام بر این باورند که ثروت باید در مسیر درست و برای رضایت الهی به کار گرفته شود.

احادیث مرتبط با ثروت

علی بن حسین می گوید:

قالَ لُقمانُ علیه السلام لاِبنِ: یا بُنَیَّ … أنفَعُ الغِنی غِنَی القَلبِ، فَتَلَ

بَّث فی کُلِّ ذلِکَ، وَالزَمِ القَناعَهَ وَالرِّضا بِما قَسَمَ اللّهُ.

لقمان به پسرش گفت: «ای پسرم! … مفیدترین ثروت، بی نیازیِ دل است. بنا بر این، در همه این موارد، درنگ کن و قناعت پیشه کن و به آنچه خداوند قسمت کرده، خشنود باش»

پانویس

ارجاعات

منابع

دیلمی، ارشادالقلوب، ۱:‎ ۳۱۰.

مجلسی، محمد باقر. بحار الانوار. ج. ۱۳. ص. ۱۴۲.