برهنگی
برهنگی در متون دینی به معنای بیجامگی و عریانی آمده و در روایات اسلامی، پوشاندن بدن توصیه شده است. در منابع حدیثی شیعه به موضوع برهنه محشور شدن در قیامت، طواف برهنه در جاهلیت، و نیز احکام مربوط به نماز در حالت اجبار برهنگی اشاره شده است.
در اسلام
در منابع تاریخی آمده است که اعراب جاهلی گاه خانه کعبه را بهصورت برهنه طواف میکردند.[۱]
در فقه اسلامی
همچنین مسئلهٔ نماز در شرایطی که فرد یا گروهی بر اثر حمله راهزنان یا شرایط مشابه برهنه میشوند، در فقه اسلامی مطرح شده است. در روایتی از جعفر بن محمد، امام ششم شیعیان امامیه، برای چنین حالتی دستور داده شده که نماز به جماعت اقامه شود؛ پیشنماز در جلو نشسته و رکوع و سجود خود را به اشاره انجام دهد، در حالی که مأمومان بهصورت معمول رکوع و سجود کنند. برخی فقها مانند شیخ طوسی، سید مرتضی و شیخ مفید نظر دیگری داشتهاند و همهٔ افراد را مکلف به رکوع و سجود به اشاره دانستهاند. ابنادریس نیز همین دیدگاه را پذیرفته و ادعای اجماع کرده است. محقق حلی روایت نخست را به دلیل اعتبار سندی ترجیح داده است.[۲]
در منابع اسلامی
برهنگی به معنای عریانی و بیجامگی است. در منابع روایی اسلامی، نهی از برهنه شدن چه در روز و چه در شب نقل شده است. در روایتی منسوب به علی بن ابیطالب آمده است که هنگامی که انسان برهنه میشود، شیطان بر او نظر میافکند و از این رو توصیه شده بدن پوشانده شود. همچنین در متون حدیثی تأکید شده است که مرد نباید در جمع، ران خود را برهنه سازد.[۳]
برهنگی در قیامت
در گزارش دیگری مربوط به تجهیز جسد فاطمه بنت اسد، نقل شده که محمد او را در جامهٔ خود کفن کرد. دلیل این اقدام آن بود که وی در زمان حیات، از برهنه محشور شدن در روز قیامت دچار وحشت شده بود و به همین جهت پیامبر کفن او را با لباس خود فراهم آورد. در برخی احادیث به برهنه محشور شدن انسانها در قیامت اشاره شده، هرچند روایتهای مخالف نیز وجود دارد.[۴]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «برهنگی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.