محمدجواد بلاغی
| محمدجواد بلاغی | |
|---|---|
| محمدجواد بلاغی نجفی | |
| اطلاعات شخصی | |
| نام کامل | محمدجواد بلاغی |
| لقب | علامه |
| زاده | ۱۲۸۲ محله براق نجف، عراق |
| درگذشته | ۱۳۵۲ نجف، عراق |
| مدفن | حرم علی بن ابیطالب |
| محل زندگی | نجف |
| محل تحصیل | نجف، کاظمین، سامرا |
| اطلاعات آموزشی | |
| استادان | سید محمدحسن هاشم هندی غروی ملا محمدکاظم خراسانی میرزا محمدتقی شیرازی سید حسن صدرالدین کاظمی و … |
| تألیفات | تفسیر آلاء الرحمن الهدی الی دین المصطفی الرحله المدرسیة او المدرسة السیارة اعاجیب الاکاذیب التوحید و التثلیث و … |
محمدجواد بلاغی، فقیه و نویسندهٔ شیعه در سدهٔ چهاردهم هجری، از علمای مبارز و محقق در حوزهٔ ادیان و کلام بود. وی با تسلط به زبانهای عبری، ارمنی و انگلیسی، به نقد ادیان دیگر پرداخت و آثار متعددی در این زمینه نگاشت. او در مبارزات ضد استعماری عراق نیز نقش داشت و یکی از مؤثرترین چهرهها در حوزهٔ مناظرات دینی و پاسخ به شبهات محسوب میشود.
زندگی
محمدجواد بلاغی (۱۲۸۲–۱۳۵۲ ق)، با نام کامل محمدجواد بن شیخ حسن نجفی بلاغی، فقیه، متکلم، مفسر، نویسنده و از علمای برجستهٔ شیعه در سدهٔ چهاردهم هجری بود. وی در نجف زاده شد و مقدمات علوم اسلامی را نزد علمای آن شهر فرا گرفت. در سال ۱۳۰۶ ق به کاظمین رفت و با دختر سید موسی جزایری ازدواج کرد. پس از اقامتی کوتاه، در سال ۱۳۱۲ ق به نجف بازگشت و در محضر استادانی همچون شیخ آقا رضا همدانی، شیخ محمد طه نجف، محمدکاظم خراسانی و سید محمد هندی به تحصیل ادامه داد. وی همچنین در علوم عقلی از میرزا علامه برغانی و میرزا علینقی برغانی بهرهمند شد.[۱]
بلاغی در سال ۱۳۲۶ ق به سامرا مهاجرت کرد و به حوزهٔ درس میرزا محمدتقی شیرازی پیوست. وی به مدت ده سال در این حوزه به تحصیل و تألیف پرداخت و سپس به کاظمین بازگشت. در دورهٔ حضورش در کاظمین، در مبارزه با استعمار انگلیس و اشغال عراق مشارکت داشت و پس از آن دوباره به نجف بازگشت و به تدریس، فتوا، تألیف و مناظره پرداخت.[۲]
بلاغی از معدود علمای معاصر بود که به زبانهای عبری، ارمنی و انگلیسی تسلط یافت و مطالعات گستردهای در زمینهٔ ادیان یهود و مسیحیت و نیز مکاتب مادیگرا داشت. وی مجموعهای از آثار احتجاجی و کلامی در نقد ادیان دیگر و در دفاع از اسلام نگاشت که برخی از آنها بدون ذکر نام نویسنده منتشر شد. با وجود فروتنی و پرهیز از شهرت، آثارش در محافل علمی مورد توجه قرار گرفت و به زبانهای مختلف ترجمه شد.[۳]
بلاغی همچنین در عرصههای اجتماعی فعال بود؛ از جمله در پاسخ به فتوای سید محسن امین دربارهٔ حرمت برخی از آیینهای عزاداری، در موکب عزای حسینی مجهز به طبل و سنج در کربلا شرکت کرد. او بنیانگذار موکب نجفیها در شب عاشورا در کربلاست، که یکی از باشکوهترین هیئتهای عزاداری آن منطقه بهشمار میرود.[۴]
آثار بلاغی از جمله منابع مهم در فقه، تفسیر، کلام، مناظرههای دینی و ردیهنویسی علیه فرقهها و نحلههای نوظهور است. برخی از آثار چاپشدهٔ او عبارتاند از: بطلان العول و التعصیب، اجوبة المسائل البغدادیة، البلاغ المبین فی الإلهیات، الرحلة المدرسیة (ترجمهشده به فارسی)، الرسالة فی رد الوهابیة، التوحید و التثلیث، البلاغ المبین بین المادیین و الإلهیین، مصابیح الهدی، نصائح الهدی فی الرد علی البابیة، و آلاء الرحمن فی تفسیر القرآن که واپسین اثر او بود. وی پیش از اتمام این تفسیر درگذشت و در حجرهٔ سوم ضلع جنوبغربی صحن آرامگاه علی بن ابیطالب دفن شد.[۵]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بلاغی». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.