بابالحوائج
| باب الحوائج | |
|---|---|
| کاربرد | |
| معنای اصطلاحی | محل مراجعه درخواستها |
| معنای فارسی | درب درخواستها |
| پراهمیت نزد | شیعیان |
| کاربرد | به عنوان القاب برای افراد |
بابالحوائج یک اصطلاح در فرهنگ شیعی است.
معنای لغوی و اصطلاحی
حوائج، جمع «حاجة» است و به معنی نیازها، حاجتها و خواستهها است؛ یعنی امور و چیزهایی که انسان به آنها نیاز دارد یا طلب میکند. همچنین «حوائج» نشاندهنده شدت و تعدد حاجات است و یاء حذف شده در مفرد «حاجة» در جمع «حوائج» برگشته است.[۱] کلمه باب نیز در عربی به معنای (در) یعنی محل ورود و خروج است. از نظر راغب، محل ورود به چیزی را، باب میگویند؛ مثل (باب البیت).
به امامان شیعه، «بابالله» میگویند، زیرا در دیدگاه شیعی، آنها تنها راه رسیدن به لقای خداوند هستند. پس باب یعنی چیزی که میتوان به وسیله آن به چیز دیگر رسید. باب در روایات مختلف به پیشوایان شیعه، نسبت داده شده است، مانند: بابالحوائج.[۲]
در باورهای شیعی
شیعیان دوازده امامی، موسی کاظم را بابالحوائج میدانند. به گزارش منابع شیعی، موسی بن جعفر، در عراق معروف به بابالحوائج شدند، زیرا هر کس از ایشان حوائجی داشت، حاجت روا میشد.[۳] همچنین لقب بابالحوائج از مشهورترین القاب عباس بن علی، در بین مردمان شیعه است.[۴] در میان عامهٔ شیعه، چهار تن شامل رقیه بنت الحسین، عبدالله بن حسین بن علی، موسی بن جعفر و عباس بن علی به بابالحوائج معروف هستند.[۵]
منابع
- ↑ ابن منظور، جمال الدین. لسان العرب. ج. ۲. ص. ۲۴۲.
- ↑ .، جمعی از نویسندگان. دانشنامه مهدویت و امام زمان عجل الله تعالی فرجه. ج. ۱. ص. ۱۳۵.
- ↑ جمعی از نویسندگان، . دانشنامه امام کاظم علیه السلام. ج. ۱. ص. ۱۰۵.
- ↑ «لقب بابالحوائج را چه کسی به باب الحوائجین داده است؟».
- ↑ «بابالحوائج».