بدون جعبه اطلاعات
بدون تصویر

سید بن طاووس: تفاوت میان نسخه‌ها

از اسلامیکال
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ابرابزار)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
سید رضی‌الدین علی بن موسی، معروف به ابن طاووس، از عالمان زاهد و عارف‌مشرب شیعه در سده هفتم هجری بود که از فتوا دادن پرهیز می‌کرد. او در عرفان شیعی تأثیرگذار بوده و آثار متعددی در زمینه دعا، عبادت و استخاره به‌جا گذاشته است. آرامگاهش در حله قرار دارد.
'''سید رضی‌الدین علی بن موسی'''، معروف به '''سید بن طاووس'''، که در منابع تاریخی از او با عبارت '''ابن‌طاووس''' نیز یاد می‌شود، از عالمان زاهد و عارف‌مشرب [[شیعه دوازده‌امامی|شیعه امامیه]] در سده هفتم هجری بود که از فتوا دادن پرهیز می‌کرد. او در عرفان شیعی تأثیرگذار بوده و آثار متعددی در زمینه [[دعا]]، [[عبادت]] و [[استخاره]] به‌جا گذاشته است. آرامگاه او در [[حله]] قرار دارد.


== زندگی ==
== زندگی ==
سید رضی‌الدین علی بن موسی بن جعفر، مشهور به ابن طاووس، از عالمان برجسته شیعه در سده هفتم هجری بود که در سال ۶۶۴ قمری درگذشت. او به پارسایی، زهد و گرایش عرفانی شناخته می‌شد و با وجود مهارت در فقه، به دلیل پرهیز شدید از مسئولیت‌های دینی، هرگز فتوا صادر نکرد. بیشتر عمر خود را به ادعیه، اوراد و سیر و سلوک معنوی اختصاص داد.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن‌طاووس}}</ref>
سید رضی‌الدین علی بن موسی بن جعفر، مشهور به ابن‌طاووس و سید بن طاووس، از عالمان برجسته شیعه در سده هفتم هجری بود که در سال ۶۶۴ قمری درگذشت. او به پارسایی، زهد و گرایش عرفانی شناخته می‌شد و با وجود مهارت در [[فقه]]، به دلیل پرهیز شدید از مسئولیت‌های دینی، هرگز [[فتوا]] صادر نکرد. بیشتر عمر خود را به ادعیه، اوراد و [[سیر و سلوک]] معنوی اختصاص داد.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن‌طاووس}}</ref>


برخی منابع، ملاقات او را با امام دوازدهم نقل کرده‌اند و کرامت‌هایی نیز به او نسبت داده شده است. ابن طاووس روایاتی را که در نکوهش غالیان آمده است، حمل بر تقیه می‌کرد و آن‌ها را تدبیری برای پنهان‌ماندن اسرار از بیگانگان می‌دانست. او خود نیز ادعیه و زیاراتی تألیف کرده است.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن‌طاووس}}</ref>
برخی منابع، ملاقات او را با [[حجت بن الحسن|امام دوازدهم شیعه]] (که به عقیده شیعه امامیه در [[غیبت کبری|غیبت]] است) نقل کرده‌اند و کرامت‌هایی نیز به او نسبت داده شده است. گفته شده که سید بن طاووس روایاتی را که در نکوهش [[غالیان]] آمده است، حمل بر [[تقیه]] می‌کرد و آن‌ها را تدبیری برای پنهان‌ماندن اسرار از بیگانگان می‌دانست. او خود نیز ادعیه و زیاراتی تألیف کرده است.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن‌طاووس}}</ref>


ابن طاووس هم در دوران زندگی و هم پس از مرگ، مورد احترام پیروان مذاهب مختلف قرار داشت. آرامگاه او در شهر حله واقع شده است. از نوادگان او رضی‌الدین علی بن طاووس، مؤلف کتاب ''زوائد الفوائد'' است.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن‌طاووس}}</ref>
سید بن طاووس هم در دوران زندگی و هم پس از مرگ، مورد احترام پیروان مذاهب مختلف قرار داشت. [[عارفان]] متأخر شیعه نیز سید بن طاووس را از پیشگامان [[طریقت]] خود دانسته‌اند. آرامگاه او در شهر حله واقع شده است. از نوادگان او [[رضی‌الدین علی بن علی بن موسی بن جعفر|رضی‌الدین علی بن طاووس]]، مؤلف کتاب ''زوائد الفوائد'' است.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن‌طاووس}}</ref>
{{شجره‌نامه آل‌طاووس}}


عارفان متأخر شیعه، ابن طاووس را از پیشگامان طریقت خود دانسته‌اند. از آثار مشهور او می‌توان به ''الامان عن اخطار الاسفار و الزمان''، ''مهج الدعوات و منهج العبادات''، ''جمال الاسبوع''، ''الملهوف علی قتلی الطفوف''، ''الفتن و الملاحم''، و ''فتح الابواب بین ذوی الالباب و رب الارباب'' (در موضوع استخاره) اشاره کرد.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن‌طاووس}}</ref>
== آثار ==
از آثار مشهور او می‌توان به ''[[الامان عن اخطار الاسفار و الزمان]]''، ''[[مهج الدعوات و منهج العبادات]]''، ''[[جمال الاسبوع]]''، ''[[الملهوف علی قتلی الطفوف]]''، ''[[الفتن و الملاحم]]''، و ''[[فتح الابواب بین ذوی الالباب و رب الارباب]]'' (در موضوع [[استخاره]]) اشاره کرد.<ref>{{پک|1=اختری|2=۱۳۹۰|ک=دایرةالمعارف جامع اسلامی|ف=ابن‌طاووس}}</ref>


== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۳۹

سید رضی‌الدین علی بن موسی، معروف به سید بن طاووس، که در منابع تاریخی از او با عبارت ابن‌طاووس نیز یاد می‌شود، از عالمان زاهد و عارف‌مشرب شیعه امامیه در سده هفتم هجری بود که از فتوا دادن پرهیز می‌کرد. او در عرفان شیعی تأثیرگذار بوده و آثار متعددی در زمینه دعا، عبادت و استخاره به‌جا گذاشته است. آرامگاه او در حله قرار دارد.

زندگی

سید رضی‌الدین علی بن موسی بن جعفر، مشهور به ابن‌طاووس و سید بن طاووس، از عالمان برجسته شیعه در سده هفتم هجری بود که در سال ۶۶۴ قمری درگذشت. او به پارسایی، زهد و گرایش عرفانی شناخته می‌شد و با وجود مهارت در فقه، به دلیل پرهیز شدید از مسئولیت‌های دینی، هرگز فتوا صادر نکرد. بیشتر عمر خود را به ادعیه، اوراد و سیر و سلوک معنوی اختصاص داد.[۱]

برخی منابع، ملاقات او را با امام دوازدهم شیعه (که به عقیده شیعه امامیه در غیبت است) نقل کرده‌اند و کرامت‌هایی نیز به او نسبت داده شده است. گفته شده که سید بن طاووس روایاتی را که در نکوهش غالیان آمده است، حمل بر تقیه می‌کرد و آن‌ها را تدبیری برای پنهان‌ماندن اسرار از بیگانگان می‌دانست. او خود نیز ادعیه و زیاراتی تألیف کرده است.[۲]

سید بن طاووس هم در دوران زندگی و هم پس از مرگ، مورد احترام پیروان مذاهب مختلف قرار داشت. عارفان متأخر شیعه نیز سید بن طاووس را از پیشگامان طریقت خود دانسته‌اند. آرامگاه او در شهر حله واقع شده است. از نوادگان او رضی‌الدین علی بن طاووس، مؤلف کتاب زوائد الفوائد است.[۳]

آثار

از آثار مشهور او می‌توان به الامان عن اخطار الاسفار و الزمان، مهج الدعوات و منهج العبادات، جمال الاسبوع، الملهوف علی قتلی الطفوف، الفتن و الملاحم، و فتح الابواب بین ذوی الالباب و رب الارباب (در موضوع استخاره) اشاره کرد.[۴]

پانویس

ارجاعات

منابع

  • اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابن‌طاووس». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.