ابنحمزه طوسی
ابنحمزه طوسی با نام کامل ابوجعفر عمادالدین محمد بن علی بن حمزه طوسی، فقیه و متکلم شیعه در سده ششم هجری بود که آثار متعددی در فقه و کلام از خود برجای گذاشت. او عبادات را بهجای پنج باب، در ده باب دستهبندی کرده و از مشایخ ابن شهرآشوب به شمار میرفت.
زندگی
ابوجعفر عمادالدین محمد بن علی بن حمزه طوسی، مشهور به ابنحمزه و ملقب به «صاحب وسیله» یا «ابوجعفر ثانی» (برای تمایز با شیخ طوسی که به «ابوجعفر اول» معروف است)، از فقیهان و متکلمان برجسته شیعه در سده ششم هجری بود. وی در سال ۵۵۰ هجری قمری درگذشت و از مشایخ ابن شهرآشوب به شمار میرفت. همچنین با شیخ منتجبالدین رازی (درگذشته ۵۸۵ ق) معاصر بود.[۱]
رجالنویسان شیعه از ابنحمزه به عنوان فقیهی دانشمند و خطیبی فاضل یاد کردهاند. او برخلاف بیشتر فقهای شیعه که عبادات را در پنج باب (نماز، زکات، روزه، حج و جهاد) خلاصه میکنند، این موضوع را در ده باب طبقهبندی کرده و غسل جنابت، خمس، اعتکاف، عمره و رباط را نیز به فهرست عبادات افزوده است.[۲]
آثار
از آثار برجایمانده از ابنحمزه میتوان به موارد زیر اشاره کرد:[۳]
- الثاقب فی المناقب درباره معجزات محمد بن عبدالله و امامان شیعه
- الرایع فی الشرایع در فقه
- الوسیله در فقه
- نهجالعرفان الی هدایه الایمان
- الواسطه
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابنحمزه طوسی». دایرهالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.