ابنداوود قمی
ابنداوود قمی، از محدثان و فقهای برجسته امامیه در قرن چهارم هجری، سالها در قم منصب تدریس حدیث داشت و در بغداد درگذشت. او آثار متعددی در فقه و رجال نگاشت و از استادان چهرههایی چون شیخ مفید و ابنغضائری بهشمار میرفت.
زندگی
ابنداوود قمی، ابوالحسن محمد بن احمد بن داوود، از محدثان و فقیهان برجسته شیعه در قرن چهارم هجری بود. او در سال ۳۶۸ هجری قمری درگذشت. ابنداوود از بزرگان علم حدیث و درایه در عصر خود بهشمار میرفت و بهعنوان شیخ و استاد حدیث در قم شناخته میشد. سالها در این شهر به تعلیم حدیث اشتغال داشت و در میان عالمان آن روزگار از جایگاه ویژهای برخوردار بود.[۱]
ابن غضائری، از علمای بزرگ امامیه، دربارهٔ او نوشته است که در میان دانشمندان، کسی را فقیهتر، حافظتر و آگاهتر نسبت به علم حدیث و رجال از ابن داوود نیافته است. ابنداوود در سالهای پایانی عمر در بغداد اقامت داشت و در همانجا درگذشت و در مقابر قریش به خاک سپرده شد.[۲]
آثار
او آثار متعددی در زمینههای فقه، حدیث و رجال از خود بر جای گذاشته است. از جمله این آثار میتوان به البیان عن حقیقة الصیام، الحدیثین المختلفین، الذخائر، الرد علی ابن قولویه فی الصیام، الرد علی المظهر، الرخصة فی المسکر، رسالة فی عمل السلطان، السبحة، صلاة الفرح و ادعیتها، العلل، عمل شهر رمضان، المزار الکبیر و الممدوحین و المذمومین من الرواة اشاره کرد. ابن داوود از استادان شماری از بزرگان شیعه، از جمله شیخ مفید، ابن غضائری و ابنعبدون بوده است.[۳]
پانویس
ارجاعات
منابع
- اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «ابنداوود قمی». دایرهالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.