عبدالله بن عبدالمطلب: تفاوت میان نسخهها
ZahraBadpa (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
ZahraBadpa (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
«عبدالمطلب نذر کرده بود که اگر خداوند به او ده پسر دهد، یکی از آنها را در راه خدا و در کنار خانه کعبه قربانی کند. زمانی که تعداد پسرانش به ده رسید، برای انجام نذر خود قرعه انداخت و قرعه به نام عبدالله افتاد. اما مردم با این اقدام مخالفت کردند. در نهایت تصمیم گرفتند که عبدالله را با ده شتر برابر کنند و سپس قرعهکشی انجام دهند. اگر قرعه به نام شترها میافتاد، عبدالله نجات مییافت و شترها قربانی میشدند. اما اگر به نام عبدالله میافتاد، ده شتر دیگر به تعداد افزوده میشد و دوباره قرعهکشی صورت میگرفت. این روند ادامه یافت تا اینکه در نهایت پس از ده بار قرعهکشی و اضافه شدن شتران، وقتی بین عبدالله و صد شتر قرعهکشی کردند، قرعه به نام شترها افتاد.» | «عبدالمطلب نذر کرده بود که اگر خداوند به او ده پسر دهد، یکی از آنها را در راه خدا و در کنار خانه کعبه قربانی کند. زمانی که تعداد پسرانش به ده رسید، برای انجام نذر خود قرعه انداخت و قرعه به نام عبدالله افتاد. اما مردم با این اقدام مخالفت کردند. در نهایت تصمیم گرفتند که عبدالله را با ده شتر برابر کنند و سپس قرعهکشی انجام دهند. اگر قرعه به نام شترها میافتاد، عبدالله نجات مییافت و شترها قربانی میشدند. اما اگر به نام عبدالله میافتاد، ده شتر دیگر به تعداد افزوده میشد و دوباره قرعهکشی صورت میگرفت. این روند ادامه یافت تا اینکه در نهایت پس از ده بار قرعهکشی و اضافه شدن شتران، وقتی بین عبدالله و صد شتر قرعهکشی کردند، قرعه به نام شترها افتاد.» | ||
علیاکبر غفاری، دانشمند حوزه حدیث شیعه، سند این روایتها را نادرست و محتوای آنها را مغایر با اصول مذهبی دانسته است.<ref>{{پک|ابن بابویه|167|ک=ترجمه متن کتاب من لا یحضره الفقیه|ج=4|ص=111}}</ref> | علیاکبر غفاری، دانشمند حوزه حدیث شیعه، سند این روایتها را نادرست و محتوای آنها را مغایر با اصول مذهبی دانسته است.<ref>{{پک|ابن بابویه|167|ک=ترجمه و متن کتاب من لا یحضره الفقیه|ج=4|ص=111}}</ref>علی دوانی، پژوهشگر تاریخ، ماجرای نذر عبدالمطلب را افسانه میداند.<ref>{{پک|دوانی|1373|ص=25|ک=تاریخ اسلام از آغاز تا هجرت}}</ref> | ||
علی دوانی، پژوهشگر تاریخ، ماجرای نذر عبدالمطلب را افسانه میداند.<ref>{{پک|دوانی|1373|ص=25|ک=تاریخ اسلام از آغاز تا هجرت}}</ref> | |||
== وفات == | == وفات == | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۷: | ||
*{{یادکرد کتاب|عنوان=حیاة محمد|نام=محمد حسین|نام خانوادگی=هیکل|ناشر=دار المعارف قاهره مصر}} | *{{یادکرد کتاب|عنوان=حیاة محمد|نام=محمد حسین|نام خانوادگی=هیکل|ناشر=دار المعارف قاهره مصر}} | ||
*{{یادکرد کتاب|عنوان=الکافی|سال=1363|نام=محمد بن یعقوب|نام خانوادگی=کلینی|ناشر=دار الکتب الإسلامیة تهران ایران}} | *{{یادکرد کتاب|عنوان=الکافی|سال=1363|نام=محمد بن یعقوب|نام خانوادگی=کلینی|ناشر=دار الکتب الإسلامیة تهران ایران}} | ||
* | *{{یادکرد کتاب|عنوان=تاریخ توصیفی تحلیلی صدر اسلام|سال=1390|نام=میرابراهیم|نام خانوادگی=سیدعلوی|ناشر=نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها دفتر نشر معارف قم ایران}} | ||
* | *{{یادکرد کتاب|عنوان=ترجمه و متن من لا یحضره الفقیه|سال=1367|نام=محمدبن علی|نام خانوادگی=ابن بابویه|ناشر=نشر صدوق تهران ایران}} | ||
*هوم | *هوم | ||
*هوم | *هوم | ||
نسخهٔ ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۲۷
مقدمه
عبدالله بن عبدالمطلب، پدر پیامبر اسلام (ص)، فرزند عبدالمطلب از خاندان بنیهاشم و فاطمه بنت عمرو از قبیله مخزوم بود. وی با آمنه بنت وهب ازدواج کرد و طبق نظر رایج، پیش از تولد پیامبر، در ۲۵ سالگی در مدینه درگذشت. قبر وی در دار النابغه در مدینه قرار داشت که بعدها توسط وهابیت تخریب شد.
شیعیان به یکتاپرستی عبدالله و اجداد پیامبر اعتقاد دارند. در منابع تاریخی و حدیثی، داستانی از نذر عبدالمطلب و قربانی کردن عبدالله ذکر شده که مورد انتقاد برخی تاریخپژوهان قرار گرفته است.
عبداله بن عبدالمطلب | |
|---|---|
| عنوان(ها) | ابراهیم دوم، شبیة الحمد |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | مکه |
| محل دفن | مدینه، دارالنابغه |
| همسر | آمنه بنت وهب |
| والدین |
|
معرفی و مقام عبدالمطلب
عبدالله بن عبدالمطلب، پدر حضرت محمد (ص)، از خاندان بنیهاشم و یکی از شاخههای قبیله قریش به شمار میرفت.[۱]اواز افراد برجسته و باخصال بود که به «شبیة[۲]الحمد» شناخته میشد. او در دوران مشکلات و سختیها، پناهگاه قریش و مایه امید برای آنها بود. عبدالمطلب انسانی شریف و بینظیر در کمالات و حسن رفتار بود و در این زمینهها مشابهی نداشت. در دوران جاهلیت، او هرگز به شرابخواری نپرداخت و مانع از انجام بسیاری از کارهای ناپسند و بینزاکت در میان قوم خود میشد.[۳][۴]به او «ابراهیم دوم» میگفتند چون بر اصول توحیدی پای فشاری میکرد.[۵]
عبدالمطلب به شدت به معاد اعتقاد داشت و در این زمینه استدلال کلامی زیبایی بیان میکرد. او گفته بود که هیچ ظالمی نمیمیرد مگر آن که در این دنیا انتقام خود را میگیرد و پاداش عمل بد خود را میبیند. او اضافه کرده بود که حتی اگر ظالمی در شام به سر برد، در این دنیا کیفر خواهد دید. عبدالمطلب سپس سوگند یاد کرد و گفت که پس از این دنیا جهانی دیگر وجود دارد که در آن، هر ظالم و ستمگری به طور حتم مجازات خواهد شد.[۶]عبدالطلب برا اساس عدل الهی چنین بیان برهان و استدلالی داشته است
ایمان عبدالمطلب
شخصیت عبدالمطلب بسیار پیچیده و گسترده است و گاهی داستانها و افسانههایی که به او نسبت داده میشود، مثل احترام به بتها و رجوع به کاهنها، ممکن است تصویری مبهم از او ایجاد کند.[۷] [۸]با این حال، جنبههای الهی شخصیت او در مواجهه با دشمنانی همچون ابراهه، به وضوح نمایان است. امام جعفر صادق (علیهالسلام) فرمود که عبدالمطلب در روز قیامت به تنهایی همچون یک امت خواهد بود و سیمای پیامبران و شکوه پادشاهان را خواهد داشت.[۹] این سخنان و نمونههای دیگر، گواهی بر عظمت شخصیت عبدالمطلب و میزان ایمان و عقیده او هستند. با وجود این، برخی از نویسندگان تاریخنگار در دوران اموی و مروانی، که دشمنان سرسخت و لجوج بنیهاشم بودند، داستانهایی ضد و نقیض از جد پیامبر روایت کردهاند که به هیچ وجه با خداپرستی و راستگویی او سازگاری ندارند.[۱۰]
نذر عبدالمطلب برای عبدالله
داستان این نذر به شرح زیر است: «عبدالمطلب نذر کرده بود که اگر خداوند به او ده پسر دهد، یکی از آنها را در راه خدا و در کنار خانه کعبه قربانی کند. زمانی که تعداد پسرانش به ده رسید، برای انجام نذر خود قرعه انداخت و قرعه به نام عبدالله افتاد. اما مردم با این اقدام مخالفت کردند. در نهایت تصمیم گرفتند که عبدالله را با ده شتر برابر کنند و سپس قرعهکشی انجام دهند. اگر قرعه به نام شترها میافتاد، عبدالله نجات مییافت و شترها قربانی میشدند. اما اگر به نام عبدالله میافتاد، ده شتر دیگر به تعداد افزوده میشد و دوباره قرعهکشی صورت میگرفت. این روند ادامه یافت تا اینکه در نهایت پس از ده بار قرعهکشی و اضافه شدن شتران، وقتی بین عبدالله و صد شتر قرعهکشی کردند، قرعه به نام شترها افتاد.»
علیاکبر غفاری، دانشمند حوزه حدیث شیعه، سند این روایتها را نادرست و محتوای آنها را مغایر با اصول مذهبی دانسته است.[۱۱]علی دوانی، پژوهشگر تاریخ، ماجرای نذر عبدالمطلب را افسانه میداند.[۱۲]
وفات
مشهور است که عبدالله بن عبدالمطلب پیش از تولد فرزند گرامیاش، حضرت محمد(ص)، در شهر یثرب (مدینه) وفات یافت.[۱۳]دوانی نیز میگوید بنابر قول مشهور هنگام فوت عبدالله، پیامبر دنیا نیامده بود.با این حال، روایت دیگری بیان میکند که حضرت محمد(ص) متولد شده بود و دو ماه [۱۴]یا بعد از اینکه اندکی از عمر گرامی ایشان گذشته بود [۱۵]که عبدالله درگذشت.پدر گرامی پیامبر(ص) را در مکانی به نام «دار النابغة» دفن کردند.[۱۶]دوانی در کتاب خود ذکرکرده است که عبدالمطلب در مدینه مدفون شده است. [۱۷]
منابع
- ابن فهد، عمر بن محمد. اتحاف الوری. المملکة العربیة السعودیة وزارة التعلیم العالي جامعة أم القری مکه مکرمه عربستان.
- حلبی، علی بن ابراهیم (۱۴۲۷). السیرة الحلبیة. دار الکتب العلمية بیروت لبنان.
- دحلان، احمد زینی (۱۴۲۷). السیرة النبویة. دار الفکر بیروت لبنان.
- حلبی، علی بن ابراهیم (۱۴۲۷). السیرة الحلبیة. دار الکتب العلمية بیروت لبنان.
- یعقوبی، احمدبن اسحاق (۱۳۷۱). تاریخ یعقوبی. شرکت انتشارات علمی و فرهنگی تهران.
- حلبی، علی بن ابراهیم (۱۴۲۷). السیرة الحلبیة. دار الکتب العلمية بیروت لبنان.
- طبری، محمد بن جریر. تاریخ طبری. ج. بی نا بیروت لبنان.
- هیکل، محمد حسین. حیاة محمد. دار المعارف قاهره مصر.
- کلینی، محمد بن یعقوب (۱۳۶۳). الکافی. دار الکتب الإسلامیة تهران ایران.
- سیدعلوی، میرابراهیم (۱۳۹۰). تاریخ توصیفی تحلیلی صدر اسلام. نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها دفتر نشر معارف قم ایران.
- ابن بابویه، محمدبن علی (۱۳۶۷). ترجمه و متن من لا یحضره الفقیه. نشر صدوق تهران ایران.
- هوم
- هوم
- هوم
- هوم
- هوم
- هوم
- هوم
- هوم
- ↑ ابن فهد، اتحاف الوری، ۱: ۶.
- ↑ حلبی، السیرة الحلبیة، ۱: ۴.
- ↑ زینی دحلان، السیرة النبویة، ۱: ۲۱.
- ↑ حلبی، السیرة الحلبیة، ۱: ۴.
- ↑ یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ۲: ۱۱.
- ↑ حلبی، السیرة الحلبیة، ۱: ۴.
- ↑ طبری، تاریخ طبری، ۱: ۴۹۸.
- ↑ محمد حسین هیکل، حیاة محمد، ۶۱.
- ↑ کلینی، الکافی، ۱: ۴۴۷.
- ↑ میرابراهیم سید علوی، تاریخ توصیفی تحلیلی صدر اسلام، ۵۱/۵۲.
- ↑ ابن بابویه، ترجمه و متن کتاب من لا یحضره الفقیه، ۴: ۱۱۱.
- ↑ دوانی، تاریخ اسلام از آغاز تا هجرت، ۲۵.
- ↑ احمد بن حسین بیهقی، دلائل النبوة، ۱: ۸۸.
- ↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ۱: ۴۳۹.
- ↑ عبدالملک ابن هشام، السیرة النبویة، ۱: ۱۵۸.
- ↑ ابن کثیر دمشقی و اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ۲: ۲۶۳.
- ↑ دوانی، تاریخ اسلام از آغاز تا هجرت، ۲۷.