ابوالحسن جلوه

ابوالحسن بن سید محمد طباطبایی اصفهانی زواری، مشهور به میرزای جلوه و ابوالحسن جلوه از فلاسفه برجسته اسلامی و نوادگان میرزا رفیع‌الدین نائینی، استاد علامه مجلسی بود. وی در ذی‌قعده ۱۲۳۸ ه.ق در احمدآباد گجرات هند به دنیا آمد و در اصفهان به تحصیل فلسفه و حکمت پرداخت. میرزای جلوه بیش از چهل سال در مدرسه دارالشفا تهران به تدریس حکمت، فلسفه و علوم معقول اشتغال داشت. درگذشت او در ذی‌قعده ۱۳۱۴ ه.ق اتفاق افتاد و در قبرستان ابن‌بابویه دفن شد.

زندگی

ابوالحسن بن سید محمد طباطبایی اصفهانی زواری، مشهور به میرزای جلوه، از فلاسفه برجسته و استادان علوم معقول در ایران بود. وی در خانواده‌ای علمی و فاضل متولد شد و از نوادگان میرزا رفیع‌الدین نائینی، استاد علامه مجلسی، به‌شمار می‌رفت. میرزای جلوه تحصیلات ابتدایی و عالی خود را در اصفهان گذراند و عمده فعالیت علمی خود را در فلسفه و حکمت صرف کرد. وی پس از مدتی تحصیل و تألیف، به تهران آمد و در مدرسه دارالشفا به تدریس فلسفه و علوم حکمت، به ویژه بر آثار ابن‌سینا و ملاصدرا، پرداخت. ناصرالدین‌شاه قاجار نیز گاهی برای دیدار با وی به مدرسه می‌رفت. جلوه تا پایان عمر ازدواج نکرد و تمام عمر خود را به علم و تدریس اختصاص داد.

آثار

از آثار مهم او می‌توان به «اثبات الحرکة الجوهریة» که در ۱۳۱۳ ه.ق چاپ شد و حواشی بر «اسفار» ملاصدرا اشاره کرد. وی همچنین شاعر بود و در اشعار خود به «جلوه» تخلص می‌کرد. اشعار او غالباً بیانگر عرفان و حکمت فلسفی است.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «جِلوه». دایرةالمعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.