بابل (سرزمین)

بابل، شهری تاریخی میان دجله و فرات و مرکز حکومت کلدانیان، از دیرباز محل حکومت اقوامی چون نمارده و آشوریان بوده است. این منطقه در منابع دینی به سرزمینی ملعون و نخستین محل بت‌پرستی معرفی شده است. روایت‌هایی از همراهان علی بن ابی‌طالب درباره منع نماز در آنجا وجود دارد که بر اهمیت تاریخی و مذهبی بابل دلالت دارد.

بابل مملکتی است واقع در میان رودخانه‌های دجله و فرات که مرکز آن شهری به همین نام بوده و اکنون خرابه‌هایی از آن در شمال شهر حله باقی مانده است. این شهر مقر حکومت کلدانیان بود که یکی از قدیمی‌ترین اقوام دوره ساسانی به شمار می‌روند. نخستین حکمرانان این منطقه نمارده بودند که تا سال ۱۲۷۰ قبل از میلاد بر آن سرزمین حکومت کردند. پس از آن، آشوریان آنجا را تحت تسلط خود درآوردند و بخت‌النصر از جمله حاکمان آنان بود.

در منابع دینی و تاریخی آمده است که بابل سرزمینی شوم و ملعون است که دو بار مورد غضب خداوند قرار گرفته و در انتظار سومین بار می‌باشد. نقل است که جویریه بن مسهر در واقعه نهروان همراه با علی بن ابی‌طالب به بابل رسید و علی بن ابی‌طالب در آنجا فرمود که بابل نخستین سرزمینی است که در آن بت‌پرستی رایج شد و پیغمبر و وصی پیغمبر سزاوار نیست در آن نماز گزارد. جویریه می‌گوید او در آنجا نماز نخواند و تا وقتی از بابل خارج شدند، آفتاب غروب کرده بود، اما زمانی که علی بن ابی‌طالب خواست نماز عصر بخواند، آفتاب بازگشت و نماز برگزار شد.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «بابل». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.