آیه ۲۷ سوره الرحمن: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۷ سوره الرحمن''' بیست و هفتمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۲۷ سوره الرحمن''' بیست و هفتمین [[آیه]] از پنجاه و پنجمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. اشاره این آیه به باقی ماندن ذات پروردگار است که هرگز دچار فنا و نیستی نمیگردد. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: در ادامه آیه قبل، براساس متن این آیه تنها وجودی که باقی میماند؛ ذات [[خداوند]] است که دارای بزرگی و بزرگواری است. به گزارش مکارم، «وجه» به معنای صورت است که به هنگام روبرو شدن با کسی با آن مواجه میشویم. اما در مورد خداوند منظور ذات اوست. در این آیه به نام «[[ذو الجلال و الاکرام]]» که یکی از [[اسماء الحسنی]] خداوند است؛ اشاره شده و در آیه توصیفی است برای «وجه» و اشاره دارد به صفات جمال و جلال خدا. به گفته مکارم، معنای آیه چنین است: «تنها ذات خداوندی که متصف به صفات ثبوتیه و منزه از صفات سلبیه است؛ در این عالم باقی و برقرار میماند.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۱۳۶-۱۳۷|ج=۲۳}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۵ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۴۸
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | الرحمن | ||||
| تعداد آیات سوره | ۷۸ | ||||
| شماره آیه | ۲۷ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۷ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۷ سوره الرحمن بیست و هفتمین آیه از پنجاه و پنجمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن بهشمار میآید. اشاره این آیه به باقی ماندن ذات پروردگار است که هرگز دچار فنا و نیستی نمیگردد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَيَبْقَىٰ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَامِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و (تنها) ذات پروردگار شکوهمندِ گرامی باقی میماند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و [سرانجام] ذات پروردگارت که شکوهمند و گرامی است، باقی میماند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در ادامه آیه قبل، براساس متن این آیه تنها وجودی که باقی میماند؛ ذات خداوند است که دارای بزرگی و بزرگواری است. به گزارش مکارم، «وجه» به معنای صورت است که به هنگام روبرو شدن با کسی با آن مواجه میشویم. اما در مورد خداوند منظور ذات اوست. در این آیه به نام «ذو الجلال و الاکرام» که یکی از اسماء الحسنی خداوند است؛ اشاره شده و در آیه توصیفی است برای «وجه» و اشاره دارد به صفات جمال و جلال خدا. به گفته مکارم، معنای آیه چنین است: «تنها ذات خداوندی که متصف به صفات ثبوتیه و منزه از صفات سلبیه است؛ در این عالم باقی و برقرار میماند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره الرحمن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره رعد و پیش از سوره انسان نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۲۹) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۹: ۳۵۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱۵۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۳۲.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۳۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۳: ۱۳۶-۱۳۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره الرحمن»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۶۴.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
