در کتاب [[قرآن]] [[ریا]] مذمت شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=المیزان|سال=۱۳۷۴|نام=محمدحسین|نام خانوادگی=طباطبایی|ناشر=انتشارات اسلامی|جلد=۴|صفحه=۳۵۵}}</ref>
در کتاب [[قرآن]] [[ریا]] مذمت شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=المیزان|سال=۱۳۷۴|نام=محمدحسین|نام خانوادگی=طباطبایی|ناشر=انتشارات اسلامی|جلد=۴|صفحه=۳۵۵}}</ref>
ریا عبارت است از ظاهرسازى و تظاهر به عمل نیک، بدون آنکه غرض اصلى انجام دادن آن باشد؛ بلکه مقصود، نمودن آن به دیگران به منظور پاکدامن و نیکوکار جلوه دادن خویش باشد، در حالى که در واقع چنین نیست. ریا در عبادت با انجام دادن عبادت براى غیر خدابه قصد خودنمایى و نشان دادن آن به مردم تحقق مىیابد. مقابل آن اخلاص قرار دارد.
برخی مواقع فردی برای خودنمایی و جلب توجه دیگران در منظر عموم رفتاری را انجام نمی دهد و آنچنان می نماید که در واقع این عمل را مرتکب نمی شود در صورتیکه فقط به ریا گرفتار شده است و در خفا بر انجام آن اصرار می ورزد.
