سوره شعراء: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات سوره|نام = شعراء |تصویر = Ash-Shu'ara.svg|جزء = ۱۹|آیه = ۲۲۷|محل نزول = مکه |شماره نزول = ۴۷ |کلمه =۱۲۹۹ |حرف =۵۵۴۲}} '''سوره شعراء''' بیست و ششمین سوره قرآن در ترتیب مصحف کنونی که دارای ۲۲۷ آیه، ۱۲۹۷ یا ۱۲۹۹ کلمه و ۵۵۲۲ یا ۵۵۴۲ حرف است. این سو...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات سوره|نام = شعراء |تصویر = Ash-Shu'ara.svg|جزء = ۱۹|آیه = ۲۲۷|محل نزول = مکه |شماره نزول = ۴۷ |کلمه =۱۲۹۹ |حرف =۵۵۴۲}} | {{جعبه اطلاعات سوره|نام = شعراء |تصویر = Ash-Shu'ara.svg|جزء = ۱۹|آیه = ۲۲۷|محل نزول = مکه |شماره نزول = ۴۷ |کلمه =۱۲۹۹ |حرف =۵۵۴۲}} | ||
'''سوره شعراء''' بیست و ششمین [[سوره]] [[قرآن]] در ترتیب مصحف کنونی که دارای ۲۲۷ [[آیه]]، ۱۲۹۷ یا | '''سوره شعراء''' بیست و ششمین [[سوره]] [[قرآن]] در ترتیب مصحف کنونی که دارای ۲۲۷ [[آیه]]، ۱۲۹۷ یا ۱۲۷۷ کلمه و ۵۵۲۲ یا ۵۵۴۲ حرف است. این سوره [[مکی و مدنی|مکی]] در ترتیب نزول مشهور [[فهرست سورههای قرآن|سورهها]]، چهل و هفتمین سوره قرآن محسوب میشود که نزول آن پیش از [[سوره نمل]] و پس از [[سوره واقعه]] در [[مکه]] و پیش از [[هجرت محمد|هجرت]] بوده است. از نظر کمیت، از سورههای مثانی و نیم [[جزء قرآن]] است که با [[حروف مقطعه]] «طسم» آغاز میشود. این سوره دارای یک آیه [[ناسخ و منسوخ|منسوخ]] است.<ref>{{پک|دفتر تبلیغات اسلامی|۱۳۹۰|ک=فرهنگنامه علوم قرآن|ص=۲۹۵۴|ج=۱}}</ref> | ||
== نامگذاری == | == نامگذاری == | ||
به گزارش [[فرهنگنامه علوم قرآن]]، در چهار آیه پایانی سوره به مذمت شاعران بیهودهگو و به مدح شاعران [[مؤمن]] و متعهد پرداخته شده که این از شیوههای [[قرآن]] است برای نشان دادن شاعران به عنوان یکی از نهادهای تأثیرگذار در جامعه و استفاده از رسانه شعر در جهت معرفی [[ایمان]] و تعهد؛ لذا این سوره را «شعراء» نام نهادهاند.<ref>{{پک|دفتر تبلیغات اسلامی|۱۳۹۰|ک=فرهنگنامه علوم قرآن|ص=۲۹۵۴|ج=۱}}</ref> دو نام «طسم» و «جامعه» نامهای دیگر این سوره هستند. به دلیل آغاز شدن سوره با حروف «طسم» به این نام و به مناسبت اینکه این سوره مشتمل بر مسائل گوناگون، سرگذشت برخی از اقوام پیشین و بخشهایی از زندگی تعدادی از [[پیامبران]] الهی است؛ به «سوره جامعه» شهرت دارد.<ref>{{پک|دفتر تبلیغات اسلامی|۱۳۹۰|ک=فرهنگنامه علوم قرآن|ص=۷۹۱|ج=۱}}</ref> | به گزارش [[فرهنگنامه علوم قرآن]]، در چهار آیه پایانی سوره به مذمت شاعران بیهودهگو و به مدح شاعران [[مؤمن]] و متعهد پرداخته شده که این از شیوههای [[قرآن]] است برای نشان دادن شاعران به عنوان یکی از نهادهای تأثیرگذار در جامعه و استفاده از رسانه شعر در جهت معرفی [[ایمان]] و تعهد؛ لذا این سوره را «شعراء» نام نهادهاند.<ref>{{پک|دفتر تبلیغات اسلامی|۱۳۹۰|ک=فرهنگنامه علوم قرآن|ص=۲۹۵۴|ج=۱}}</ref> دو نام «طسم» و «جامعه» نامهای دیگر این سوره هستند. به دلیل آغاز شدن سوره با حروف «طسم» به این نام و به مناسبت اینکه این سوره مشتمل بر مسائل گوناگون، سرگذشت برخی از اقوام پیشین و بخشهایی از زندگی تعدادی از [[پیامبران]] الهی است؛ به «سوره جامعه» شهرت دارد.<ref>{{پک|دفتر تبلیغات اسلامی|۱۳۹۰|ک=فرهنگنامه علوم قرآن|ص=۷۹۱|ج=۱}}</ref> | ||
== شأن نزول | == شأن و محل نزول == | ||
سوره شعراء، بیست و ششمین [[فهرست سورههای قرآن|سوره قرآن]] است. این [[سوره]] را در [[ترتیب نزول قرآن|ترتیب نزول]]، چهل و هفتمین سوره نازل شده بر [[محمد|پیامبر اسلام]] دانستهاند که پیش از سوره نمل و پس از سوره واقعه نازل شد. این سوره را از سور [[سوره مکی|مکی]] بهشمار آوردهاند. اما آیات [[آیه ۱۹۷ سوره شعراء|۱۹۷]] و [[آیه ۲۲۴ سوره شعراء|۲۲۴]] تا آخر سوره از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن هستند.<ref>{{پک|دفتر تبلیغات اسلامی|۱۳۹۰|ک=فرهنگنامه علوم قرآن|ص=۲۹۵۴|ج=۱}}</ref> | سوره شعراء، بیست و ششمین [[فهرست سورههای قرآن|سوره قرآن]] است. این [[سوره]] را در [[ترتیب نزول قرآن|ترتیب نزول]]، چهل و هفتمین سوره نازل شده بر [[محمد|پیامبر اسلام]] دانستهاند که پیش از سوره نمل و پس از سوره واقعه نازل شد. این سوره را از سور [[سوره مکی|مکی]] بهشمار آوردهاند. اما آیات [[آیه ۱۹۷ سوره شعراء|۱۹۷]] و [[آیه ۲۲۴ سوره شعراء|۲۲۴]] تا آخر سوره از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن هستند. به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، از سورهای پیشین (عتاق) مکی است. به دلیل سیاق آیاتش و به شهادت [[آیه انذار]] که شامل بر مأموریت پیامبر در همان سالهای اولیه [[بعثت]] بوده است. همچنین از سیاق آیات برداشت میشود که همه آیات سوره در مکه نازل شده مگر پنج آیه آخر که برخی [[مفسران]] آن را مدنی دانستهاند.<ref>{{پک|دفتر تبلیغات اسلامی|۱۳۹۰|ک=فرهنگنامه علوم قرآن|ص=۲۹۵۴|ج=۱}}</ref> | ||
== محتوا و ساختار == | == محتوا و ساختار == | ||
تعداد آیات سوره ۲۲۷ به عدد کوفی و شامی، ۲۲۶ آیه به عدد مکاتب تفسیری دیگر است و ۱۲۹۷ یا ۱۲۷۷ کلمه و ۵۵۲۲ یا ۵۵۴۲ حرف دارد. هدف سوره دلداری دادن به پیامبر اسلام است؛ به خاطر اینکه قومش او و قرآن را تکذیب کرده بودند و او آزرده شده بود. محتوای این سوره مانند سایر سور مکی، درباره [[توحید]]، [[نبوت]]، [[معاد]]، [[بهشت]] و [[جهنم]] است. اشاره به داستان پیامبران گذشته همچون داستان [[موسی]] و [[هارون]]، [[نوح]]، [[صالح]]، [[لوط]] و فرجام کار اقوامشان، بیان عظمت قرآن و سخنی درباره شاعران بیایمان از مهمترین مطالب «سوره شعراء» میباشد.<ref>{{پک|دفتر تبلیغات اسلامی|۱۳۹۰|ک=فرهنگنامه علوم قرآن|ص=۲۹۵۴|ج=۱}}</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
=== ارجاعات === | === ارجاعات === | ||
نسخهٔ ۹ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۴۴
| شعراء | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| دستهبندی | مکی | ||||
| اطلاعات آماری | |||||
| شمارهٔ نزول | ۴۷ | ||||
| جزء | ۱۹ | ||||
| شمار آیهها | ۲۲۷ | ||||
| شمار واژهها | ۱۲۹۹ | ||||
| شمار حرفها | ۵۵۴۲ | ||||
| متن سوره | |||||
|
|
||||
سوره شعراء بیست و ششمین سوره قرآن در ترتیب مصحف کنونی که دارای ۲۲۷ آیه، ۱۲۹۷ یا ۱۲۷۷ کلمه و ۵۵۲۲ یا ۵۵۴۲ حرف است. این سوره مکی در ترتیب نزول مشهور سورهها، چهل و هفتمین سوره قرآن محسوب میشود که نزول آن پیش از سوره نمل و پس از سوره واقعه در مکه و پیش از هجرت بوده است. از نظر کمیت، از سورههای مثانی و نیم جزء قرآن است که با حروف مقطعه «طسم» آغاز میشود. این سوره دارای یک آیه منسوخ است.[۱]
نامگذاری
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، در چهار آیه پایانی سوره به مذمت شاعران بیهودهگو و به مدح شاعران مؤمن و متعهد پرداخته شده که این از شیوههای قرآن است برای نشان دادن شاعران به عنوان یکی از نهادهای تأثیرگذار در جامعه و استفاده از رسانه شعر در جهت معرفی ایمان و تعهد؛ لذا این سوره را «شعراء» نام نهادهاند.[۲] دو نام «طسم» و «جامعه» نامهای دیگر این سوره هستند. به دلیل آغاز شدن سوره با حروف «طسم» به این نام و به مناسبت اینکه این سوره مشتمل بر مسائل گوناگون، سرگذشت برخی از اقوام پیشین و بخشهایی از زندگی تعدادی از پیامبران الهی است؛ به «سوره جامعه» شهرت دارد.[۳]
شأن و محل نزول
سوره شعراء، بیست و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، چهل و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پیش از سوره نمل و پس از سوره واقعه نازل شد. این سوره را از سور مکی بهشمار آوردهاند. اما آیات ۱۹۷ و ۲۲۴ تا آخر سوره از آیات مدنی آن هستند. به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، از سورهای پیشین (عتاق) مکی است. به دلیل سیاق آیاتش و به شهادت آیه انذار که شامل بر مأموریت پیامبر در همان سالهای اولیه بعثت بوده است. همچنین از سیاق آیات برداشت میشود که همه آیات سوره در مکه نازل شده مگر پنج آیه آخر که برخی مفسران آن را مدنی دانستهاند.[۴]
محتوا و ساختار
تعداد آیات سوره ۲۲۷ به عدد کوفی و شامی، ۲۲۶ آیه به عدد مکاتب تفسیری دیگر است و ۱۲۹۷ یا ۱۲۷۷ کلمه و ۵۵۲۲ یا ۵۵۴۲ حرف دارد. هدف سوره دلداری دادن به پیامبر اسلام است؛ به خاطر اینکه قومش او و قرآن را تکذیب کرده بودند و او آزرده شده بود. محتوای این سوره مانند سایر سور مکی، درباره توحید، نبوت، معاد، بهشت و جهنم است. اشاره به داستان پیامبران گذشته همچون داستان موسی و هارون، نوح، صالح، لوط و فرجام کار اقوامشان، بیان عظمت قرآن و سخنی درباره شاعران بیایمان از مهمترین مطالب «سوره شعراء» میباشد.[۵]
پانویس
ارجاعات
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۲۹۵۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۲۹۵۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۷۹۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۲۹۵۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، فرهنگنامه علوم قرآن، ۱: ۲۹۵۴.
منابع
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۹۰). «اسامی سوره شعراء». فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۹۰). «سوره شعراء». فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.