تربیت در خانواده
در نظام تربیتی اسلام، پرورش انسان با همه ابعاد وجودی او پیوند دارد. این ابعاد شامل جنبههای عقلانی، اخلاقی، معنوی، اجتماعی و عاطفی میشود. تربیت مطلوب آن است که تمامی این جنبهها را به شکلی هماهنگ رشد دهد. ازاینرو، خانواده نخستین و اساسیترین نهاد تربیتی و اجتماعی به شمار میرود و نقش آن در شکلگیری شخصیت انسان بسیار تعیینکننده است. بدیهی است که اگر روابط خانوادگی از استحکام کافی برخوردار باشد، ارزشهای دینی و آموزشی بهطور مؤثرتری از سوی والدین به فرزندان منتقل خواهد شد.[۱]
خانواده واحدی کوچک از اجتماع است که آغاز آن با پیمان زن و مرد است و با ولادت فرزندان، به توسعه و استحکام میرسد. انسان، زندگی خانوادگی را بهترین نوع زندگی میداند زیرا با تشکیل خانواده، والدین از روشهای صحیح و مطمئن برای تربیت فرزند، بهره میبرند و با رعایت حقوق بیان شده در دین اسلام در تلاش هستند تا فرزندانی شایسته و با ایمان، تحویل جامعه دهند.[۲]
مفهوم شناسی
خانواده
خانواده شامل مجموعه افرادیست که با هدف مشترک و منافع مشترک در زیر یک سقف زندگی میکنند. از نظر اسلام، خانواده گروهی است که دارای شخصیت مدنی، حقوقی و معنوی است، که هسته اولیه آن با ازدواج مشروع زن و مردی تشکیل میشود.[۳]
تربیت دینی
انسان موجودی است که با همه هستی پیوند دارد. اگر توجه و وابستگی او تنها به زندگی دنیا محدود شود، ظرفیت و تواناییهایش شکوفا نخواهد شد و از مسیر صحیح رشد بازمیماند. همانطور که اگر بخواهند بچهماهی را در استخر پرورش دهند، از بین میرود؛ چون ماهی موجودی است که آب فراوان و محیط گسترده میطلبد. انسان نیز برای رشد فکری و معنوی نیازمند افقی وسیع و نگرشی عمیق به جهان است. زندگی دنیا بهتنهایی نمیتواند زمینه کافی برای شکوفایی اندیشه و رشد روحی او باشد. اگر در روند تربیت کودک از همان آغاز، توجه تنها معطوف به شرایط محیطی باشد و به اصلاح ریشهای و درونیِ رفتار او پرداخته نشود، مسیر تربیت به نتیجه نمیرسد. در چنین حالتی، صفت ناپسندی که قرار بود اصلاح شود از میان نمیرود؛ بلکه کنار میرود و جای خود را به صفت نامطلوب دیگری میدهد. بنابراین کودک بهجای اینکه از مشکل اصلی خود رهایی یابد، با مسئلهای تازه و پیچیدهتر روبهرو میشود.[۴]
تربیت دینی، یعنی مجموعه اعمال عمدی و هدفمند، برای آموزش گزارههای معتبر یک دین به دیگر افراد ، به طوری که افراد مورد آموزش در عمل به آن آموزهها، متعهد و پایبند باشد.[۵]
منابع
- ↑ نبوی چاشمی، زینب؛ شاهورانی، فاطمه زهرا؛ مستخدمین، فهیمه (۱۴۰۳). «نقش والدین بر میزان مسئولیت پذیری در خانواده متعالی»: ۲.
- ↑ حسینی نژاد، مجتبی (۱۳۹۸). نقش والدین در تربیت دینی فرزندان. قم: اثر قلم. ص. ۱۵.
- ↑ حسینی نژاد، مجتبی (۱۳۹۸). نقش والدین در تربیت دینی فرزندان. قم: اثر قلم. ص. ۳۱.
- ↑ حائری شیرازی، محی الدین (۱۳۹۵). تربیت دینی کودک. نشر معارف. صص. ۱۴-۱۵.
- ↑ حسینی نژاد، مجتبی (۱۳۹۸). نقش والدین در تربیت دینی فرزندان. قم: اثر قلم. ص. ۲۹.