بنی‌عباس
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بنی‌عباس، دودمانی است که نیای آنان عباس عموی پیامبر اسلام بود۔ این دودمان توسط سلسله‌ای از نوادگان عموی محمد بن عبدالله، عباس بن عبدالمطلب (۵۶۶–۶۵۳ پس از میلاد)، که نام این سلسله از او گرفته شده‌است، بنیان نهاده شد.[۱]
تاریخچه
این سلسله، دومین سلسله از دو سلسله بزرگ اهل سنت است که به عنوان خلافت اسلامی به شمار می‌آمدند. عباسیان با هدف‌های بزرگتری، اقدام به مقابله با بنی‌امیه کردند. آنها خلافت اسلامی را از پایتخت اموی آن یعنی دمشق به پایتخت جدید عباسی یعنی بغداد منتقل کردند. در دوره عباسیان، شکوفایی‌های مختلفی رقم خورد که از جمله آنها، پیشرفت چشمگیر مسائل علمی در میان مسلمانان بود. از این رو عصری به نام عصر طلایی اسلام رقم خورد. در نهایت این سلسله با قیام مغولان بر علیه آنان، از هم پاشید و حکومت این سلسله بر جهان اسلام، پایان یافت.[۲]
پانویس
ارجاعات
- ↑ Canfield, Robert L. (2002). Turko-Persia in Historical Perspective. Cambridge University Press. p. 5. ISBN 978-0-521-52291-5.
- ↑ Group of writers, “Abbasid”, Concise Encyclopædia Britannica.
منابع
- Group of writers (2006). "Abbsid". Concise Encyclopædia Britannica (به انگلیسی). USA: Encyclopædia Britannica.
| خلفای عراق (۱۲۵۸–۷۴۹) |
|   | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| خلفای قاهره (۱۵۱۷–۱۲۶۱) | ||||||||||||||||
نام‌های درون کروشه خلفایی کوتاه‌مدت هستند که تنها در شهر بغداد به‌رسمیت شناخته‌شدند. | ||||||||||||||||
