آیه ۱۷ سوره حجرات: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۷ سوره حجرات''' هفدهمین [[آیه]] از چهل و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۱۷ سوره حجرات''' هفدهمین [[آیه]] از چهل و نهمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. خطاب این آیه به [[اعراب]] بادیه نشینی است که نسبت به [[ایمان]] آوردنشان بر [[پیامبر اسلام]] [[منت]] میگذاشتند و آنها را به این مسئله تذکر میدهند بلکه این [[خداست]] بر آنها منت دارد که آنان را به ایمان و راه درست [[هدایت]] نموده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در این آیه به اعراب بادیه نشین چنین میگوید: «آنها بر تو منت میگذارند که [[اسلام]] آوردهاند، به آنها بگو: اسلام خود را بر من منت نگذارید؛ بلکه خداوند بر شما منت میگذارد که شما را به سوی ایمان هدایت کرد، اگر در ادعای ایمان راستگو هستید.» در لغت «منت» (از ماده من) به معنی وزنه مخصوصی است که با آن وزن میکنند، سپس به هر [[نعمت]] سنگین و گرانقدری اطلاق شده است. به گفته مکارم، «منت» بر دو گونه است. اگر جنبه عملی داشته باشد (به معنی بخشش نعمت گرانقدر) ممدوح است که منتهای الهی از این قبیل است؛ ولی اگر جنبه لفظی داشته باشد، مانند منت بسیاری از انسانها که عملی است زشت و ناپسند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۲۱۶–۲۱۸|ج=۲۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مدنی قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۲۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | حجرات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۸ | ||||
| شماره آیه | ۱۷ | ||||
| شماره جزء | ۲۶ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۷ سوره حجرات هفدهمین آیه از چهل و نهمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن بهشمار میآید. خطاب این آیه به اعراب بادیه نشینی است که نسبت به ایمان آوردنشان بر پیامبر اسلام منت میگذاشتند و آنها را به این مسئله تذکر میدهند بلکه این خداست بر آنها منت دارد که آنان را به ایمان و راه درست هدایت نموده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا ۖ قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ ۖ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بر تو منت میگذرند که اسلام آوردهاند بگو: با اسلام خود بر من منّت مگذارید بلکه خدا بر شما منّت میگذراد که شما ره بهسوی ایمان رهنمود کرده است اگر راستگوئید»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«بر تو منت مینهند که اسلام آوردهاند، بگو اسلام آوردنتان را بر من منت منهید، بلکه خداوند است که اگر راست میگویید، بر شما منت مینهد که شما را به [راه] ایمان هدایت کرده است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه به اعراب بادیه نشین چنین میگوید: «آنها بر تو منت میگذارند که اسلام آوردهاند، به آنها بگو: اسلام خود را بر من منت نگذارید؛ بلکه خداوند بر شما منت میگذارد که شما را به سوی ایمان هدایت کرد، اگر در ادعای ایمان راستگو هستید.» در لغت «منت» (از ماده من) به معنی وزنه مخصوصی است که با آن وزن میکنند، سپس به هر نعمت سنگین و گرانقدری اطلاق شده است. به گفته مکارم، «منت» بر دو گونه است. اگر جنبه عملی داشته باشد (به معنی بخشش نعمت گرانقدر) ممدوح است که منتهای الهی از این قبیل است؛ ولی اگر جنبه لفظی داشته باشد، مانند منت بسیاری از انسانها که عملی است زشت و ناپسند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره حجرات، چهل و نهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، صد و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مجادله و پیش از سوره تحریم نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۱۳) از آن را مکی و الباقی را مدنی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۸: ۱۱۷.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۴۷۸.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۱۷.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۱۷.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۲: ۲۱۶–۲۱۸.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره حجرات»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۸۷۱.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
