آیه ۷ سوره ذاریات: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۷ سوره ذاریات''' هفتمین [[آیه]] از پنجاه و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. موضوع این آیه [[سوگند]] به آسمان است که در اینجا با توصیف «ذات حبک» به معنای دارای چین و شکنهای زیبا وصف شده است. | '''آیه ۷ سوره ذاریات''' هفتمین [[آیه]] از پنجاه و یکمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] آن بهشمار میآید. موضوع این آیه [[سوگند]] به آسمان است که در اینجا با توصیف «ذات حبک» به معنای دارای چین و شکنهای زیبا وصف شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] بار دیگر در این آیه سوگند یاد کرده است و این بار به آسمان. سپس آن را به وصف آسمان دارای چین و شکن زیبا توصیف نموده است. به گفته مکارم، «حبک» معانی مختلفی دارد. از جمله راهها و چین و شکنی که بر اثر بادها بر روی شنهای بیابان | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] بار دیگر در این آیه سوگند یاد کرده است و این بار به آسمان. سپس آن را به وصف آسمان دارای چین و شکن زیبا توصیف نموده است. به گفته مکارم، «حبک» معانی مختلفی دارد. از جمله راهها و چین و شکنی که بر اثر بادها بر روی شنهای بیابان یا بر سطح آب یا ابرهای آسمان ایجاد میشود. گاهی نیز «حبک» به معنی زیبایی و [[زینت]] [[تفسیر قرآن|تفسیر]] شده است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۳۱۲–۳۱۳|ج=۲۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ ۷ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۲:۵۶
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | ذاریات | ||||
| تعداد آیات سوره | ۶۰ | ||||
| شماره آیه | ۷ | ||||
| شماره جزء | ۲۶ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۷ سوره ذاریات هفتمین آیه از پنجاه و یکمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. موضوع این آیه سوگند به آسمان است که در اینجا با توصیف «ذات حبک» به معنای دارای چین و شکنهای زیبا وصف شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُكِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و سوگند به آسمان که دارای راههاست»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و سوگند به آسمان تو بر تو»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن بار دیگر در این آیه سوگند یاد کرده است و این بار به آسمان. سپس آن را به وصف آسمان دارای چین و شکن زیبا توصیف نموده است. به گفته مکارم، «حبک» معانی مختلفی دارد. از جمله راهها و چین و شکنی که بر اثر بادها بر روی شنهای بیابان یا بر سطح آب یا ابرهای آسمان ایجاد میشود. گاهی نیز «حبک» به معنی زیبایی و زینت تفسیر شده است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره ذاریات، پنجاه و یکمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و هفتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره احقاف و پیش از سوره طور نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند. در سوره ذاریات، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۸: ۱۶۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۵۴۳.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۲۱.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۲۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۲: ۳۱۲–۳۱۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره ذاریات»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۰۳.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
