آیه ۶ سوره طور
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | طور | ||||
| تعداد آیات سوره | ۴۹ | ||||
| شماره آیه | ۶ | ||||
| شماره جزء | ۲۷ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۵ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۶ سوره طور ششمین آیه از پنجاه و دومین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در این آیه به «بحر مسجور» یعنی دریای برافروخته قسم یاد شده است که منظور از آن بنابه برخی از تفاسیر اشاره به منفجر و افروخته شدن دریاها و اقیانوسهای زمین در هنگام برپایی قیامت است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَالْبَحْرِ الْمَسْجُورِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و سوگندبه دریای برافروخته»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و به دریای سرشار [از آتش]»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در این آیه به دریای افروخته شده سوگند خورده است که براساس نظر برخی تفاسیر ممکن است اشاره به زمان انفجار و برافروخته شدن دریاها در آستانه قیامت و رستاخیز دارد و ممکن است اشاره به مواد مذاب داخل زمین داشته باشد که هرازگاهی با انفجارهای مهیبی بر روی زمین سرازیر میشوند. به عقیده مکارم، هر دو تفسیر با یکدیگر منافاتی ندارد و احتمال دارد آیه به هر دو پدیده اشاره داشته باشد. به گزارش مکارم، در لغت برای «مسجور» دو معنا آمده است: (برافروخته و مملو) و راغب در المفردات گفته «سجر» به معنای شعلهور ساختن آتش است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره طور، پنجاه و دومین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، هفتاد و هشتمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره سجده و پیش از سوره ملک نازل شد. این سوره را مکی دانستهاند. در سوره طور، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۸: ۱۹۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۹: ۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۲۳.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۲۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۲: ۴۱۳–۴۱۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره طور»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۹۸۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
