آیه ۱۴ سوره ق
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | ق | ||||
| تعداد آیات سوره | ۴۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۴ | ||||
| شماره جزء | ۲۶ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۴ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۴ سوره ق چهاردهمین آیه از پنجاهمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. در آیه به دو قوم دیگری از اقوام گذشته به نامهای «اصحاب الایکة» و «قوم تبع» اشاره شده که آنان نیز پیامبرانشان را تکذیب میکردند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَأَصْحَابُ الْأَيْكَةِ وَقَوْمُ تُبَّعٍ ۚ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و اصحاب ایکه و قوم تبّع هریک پیامبران را تکذیب کردند و وعدة عذاب من دربارة ایشان تحقّق یافت»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و اصحاب ایکه، و قوم تبع همگان پیامبران را دروغزن شمردند، آنگاه عقاب من بر آنان تعلق گرفت»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در اینجا به دو گروه «اصحاب الایکة و قوم تبع» اشاره دارد که دست به تکذیب پیامبران خویش زدند و سرانجامِ هر هشت قومی که در این آیه و آیات گذشته به آنها اشاره شد، گرفتار شدن به عذاب الهی و نابودی آنان بوده است. براساس متن آیه چنین آمده که «اصحاب الايکه و قوم تبع نیز، هر یک از آنها فرستادگان الهی را تکذیب کردند و وعده عذاب خداوند در باره آنها تحقق یافت.» به گفته مکارم، «ایکه» به معنی درختان فراوان و در هم پیچیده یا به تعبیر دیگر بیشه مانند است. «اصحاب الایکه» گروهی از قوم شعیب هستند كه در غیر شهر «مدین» زندگی میکردند و شهرى بود با درختان بسیار. منظور از «قوم تبع» گروهی از مردم یمن است. زیرا «تبع» لقبی است برای پادشاهان یمن به اعتبار اینکه مردم از آنها تبعیت میکردند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره ق، پنجاهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، سی و چهارمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره مرسلات و پیش از سوره بلد نازل شد. از مجموع آیات این سوره، یک آیه (آیه ۳۸) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند. در سوره ق، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۸: ۱۳۲.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۵۰۱.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۱۸.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۱۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۲: ۲۴۰-۲۴۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره ق»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۳۰۱۹.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
