سنی

سُنّی یا اَهلِ سُنَت یا به‌طور کامل (اهل السنة و الجماعة) از طرفداران فرقه تَسَنُن، هستند که یکی از دو جریان اصلی و غالب در جهان اسلام است.

در لغت و اصطلاح

«سنّت» گاهی در لغت به راه و روش نیکو و پسندیده و گاهی به مطلق راه و روش گفته می‌شود، هرچند که پسندیده نباشد. سنّت در میان علماء دو کاربرد دارد:

1. گفتار و کردار پیامبر اسلام.
2. «سنّت» در مقابل «بدعت».

تاریخ پیدایش اصطلاح «اهل سنت» چندان روشن نیست. از حدیثی که غزالی در کتاب «فضائح الباطنیة» نقل می‌کند اینگونه بدست می‌آید که نخستین بار پیامبر اسلام این اصطلاح را بکار برده. حدیثی که در آن پیامبر خبر از ۷۳ گروه شدن امت خود داده و تنها «اهل السنة و الجماعة» را فرقه ناجیه برشمرده. غزالی مأخذ این حدیث را ذکر نکرده و این شکل از حدیث در مصادر معتبر حدیثی موجود نیست. دو دستگی مسلمانان در برابر یکدیگر، پس از درگذشت محمد و در خصوص جانشینی او آغاز شد. اکثریت مسلمانان با استناد به نظرات برخی از صحابه، خلافت را مسئله‌ای عمومی دانسته و معتقد بودند که خلیفه باید از سوی اهل حل و عقد به اجماع برگزیده شود

گفته شده که اصطلاح «اهل سنت و جماعت» و کلمه «مذهب» در دوران خلافت متوکل عباسی رواج یافته و هویت پیدا کرده بود. متوکل نیز لقب «محیی السنۀ» را به خود اختصاص داده بود.

پانویس

منابع

• اختری، عباسعلی (۱۳۹۰). «الفرق». دایره‌المعارف جامع اسلامی. تهران: آرایه.
• سبحانی، جعفر (۱۳۸۷). «اهل سّنت». دانشنامه کلام اسلامی (۱).