آیه ۵۶ سوره کهف: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵۶ سوره کهف'''، پنجاه و ششمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۵۶ سوره کهف'''، پنجاه و ششمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. این آیه برای دلداری [[پیامبر اسلام]] است و [[بشارت]] و [[انذار]] را تنها وظیفه اصلی او میداند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند:در آیه موردبحث، [[قرآن]] پیامبر اسلام را دلداری داده و به او چنین میگوید: «وظیفه تو تنها بشارت و انذار است و ما [[پیامبران]] را جز برای این دو کار نفرستادیم. {ای پیامبر! بدان} افراد [[کافر]] و لجوج همواره [[مجادله]] به [[باطل]] میکنند و آیات ما را به استهزاء میگیرند.» به گفته مکارم، از آیه چنین به دست میآید که احتمال دارد که [[خداوند]] میگوید کار پیامبران هرگز [[اجبار]] و [[اکراه]] نیست، بلکه بشارت و انذار است و تصمیم گیری نهایی با خود مردم است که کدامین راه را انتخاب کنند: راه [[ایمان]] یا راه [[کفر]] را. اما در این میان بسیاری از انسانها هستند که از اختیار خود سوءاستفاده میکنند، راه گمراهی را در پیش میگیرند و بر سر راه [[حق]] مانع ایجاد میکنند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۷۲-۴۷۳|ج=۱۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۵۳
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۵۶ | ||||
| شماره جزء | ۱۵ | ||||
| شماره حزب | ۶۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵۶ سوره کهف، پنجاه و ششمین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. این آیه برای دلداری پیامبر اسلام است و بشارت و انذار را تنها وظیفه اصلی او میداند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنْذِرِينَ ۚ وَيُجَادِلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالْبَاطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ ۖ وَاتَّخَذُوا آيَاتِي وَمَا أُنْذِرُوا هُزُوًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و ما پيامبران را جز مژده رسان و بيم دهنده نميفرستيم، و کافران به باطل مجادله ميکنند تا با آن حق را از ميان ببرند، و آيات مرا و چيزي که از آن بيم داده شدهاند به استهزا ميگيرند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و ما پیامبران را جز مژده آور و هشداردهنده نمیفرستیم و کافران از باطل دفاع میکنند که حق را با آن ابطال کنند، و آیات من و هشدار خویش را به ریشخند گرفتند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند:در آیه موردبحث، قرآن پیامبر اسلام را دلداری داده و به او چنین میگوید: «وظیفه تو تنها بشارت و انذار است و ما پیامبران را جز برای این دو کار نفرستادیم. {ای پیامبر! بدان} افراد کافر و لجوج همواره مجادله به باطل میکنند و آیات ما را به استهزاء میگیرند.» به گفته مکارم، از آیه چنین به دست میآید که احتمال دارد که خداوند میگوید کار پیامبران هرگز اجبار و اکراه نیست، بلکه بشارت و انذار است و تصمیم گیری نهایی با خود مردم است که کدامین راه را انتخاب کنند: راه ایمان یا راه کفر را. اما در این میان بسیاری از انسانها هستند که از اختیار خود سوءاستفاده میکنند، راه گمراهی را در پیش میگیرند و بر سر راه حق مانع ایجاد میکنند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۴۷۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۴۴۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۰۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۰۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۴۷۲-۴۷۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
