آیه ۲۳ سوره محمد: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مدنی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۲۳ سوره محمد''' بیست و سومین [[آیه]] از چهل و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. | '''آیه ۲۳ سوره محمد''' بیست و سومین [[آیه]] از چهل و هفتمین [[سوره قرآن]] است و از آیات [[مکی و مدنی|مدنی]] آن بهشمار میآید. این آیه عاقبت [[منافقان|منافقانی]] را که با فرمان [[خدا]] درباره [[جهاد]] مخالفت کردند، [[لعن]] و دوری از [[رحمت]] خدا و کر و کور شدن چشمها و گوشهای آنان دانسته است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: این آیه به عاقبت منافقان متخلف از جهاد اشاره دارد و اینگونه میگوید: «آنها کسانى هستند که [[خداوند]] از رحمت خویش دورشان ساخته، گوشهايشان را کر و چشمهايشان را کور نموده است.» مکارم در ادامه [[روایتی]] را از [[علی بن الحسین]] آورده که به فرزندش [[محمد باقر]] چنین گفته است: «فرزندم از دوستی با افرادی که پیوند خویشاوندی را قطع کرده و نسبت به ارحام خود بد رفتاری میکنند؛ بر حذر باش كه من آنها را در سه آیه از [[قرآن]] [[لعن|ملعون]] یافتم، سپس آیه مورد بحث را خواند.» همچنین او مینویسد: «رحم در اصل به معنای جایگاه جنین در شكم مادر است و سپس این تعبیر به تمام خویشاوندان اطلاق شده است به خاطر اينکه از رحم واحدی نشات گرفتهاند.» همینطور مکارم معتقد است که لعن و طرد خداوند نسبت به این گروه و همچنین گرفتن قدرت درک [[حق|حقایق]] از آنها، هرگز مستلزم [[جبر و اختیار|جبر]] نیست، چرا كه اینها مجازات اعمال خود آنها و واکنش كردار و رفتارشان است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۶۵-۴۶۷|ج=۲۱}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۱۹ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۰:۰۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | محمد | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۸ | ||||
| شماره آیه | ۲۳ | ||||
| شماره جزء | ۲۶ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۲ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۳ سوره محمد بیست و سومین آیه از چهل و هفتمین سوره قرآن است و از آیات مدنی آن بهشمار میآید. این آیه عاقبت منافقانی را که با فرمان خدا درباره جهاد مخالفت کردند، لعن و دوری از رحمت خدا و کر و کور شدن چشمها و گوشهای آنان دانسته است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فَأَصَمَّهُمْ وَأَعْمَىٰ أَبْصَارَهُمْ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«اینانند که خداوند آنانرا لعنت کرده است بنابراین گوشهایشان را کر و چشمهایشان را کور کرده است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«اینان کسانی هستند که خداوند لعنتشان کرده و [از شنیدن و دیدن حق] ناشنوا و نابیناشان ساخته است»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: این آیه به عاقبت منافقان متخلف از جهاد اشاره دارد و اینگونه میگوید: «آنها کسانى هستند که خداوند از رحمت خویش دورشان ساخته، گوشهايشان را کر و چشمهايشان را کور نموده است.» مکارم در ادامه روایتی را از علی بن الحسین آورده که به فرزندش محمد باقر چنین گفته است: «فرزندم از دوستی با افرادی که پیوند خویشاوندی را قطع کرده و نسبت به ارحام خود بد رفتاری میکنند؛ بر حذر باش كه من آنها را در سه آیه از قرآن ملعون یافتم، سپس آیه مورد بحث را خواند.» همچنین او مینویسد: «رحم در اصل به معنای جایگاه جنین در شكم مادر است و سپس این تعبیر به تمام خویشاوندان اطلاق شده است به خاطر اينکه از رحم واحدی نشات گرفتهاند.» همینطور مکارم معتقد است که لعن و طرد خداوند نسبت به این گروه و همچنین گرفتن قدرت درک حقایق از آنها، هرگز مستلزم جبر نیست، چرا كه اینها مجازات اعمال خود آنها و واکنش كردار و رفتارشان است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره محمد، چهل و هفتمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، نود و پنجمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره حدید و پیش از سوره رعد نازل شد. این سوره را مدنی دانستهاند. در سوره محمد، دو آیه ناسخ یا منسوخ گزارش کردهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۸: ۵۵.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۳۵۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۰۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۰۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۴۶۵-۴۶۷.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره محمد»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۳۰۶۳.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
