آیه ۱۲ سوره احقاف
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | احقاف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۳۵ | ||||
| شماره آیه | ۱۲ | ||||
| شماره جزء | ۲۶ | ||||
| شماره حزب | ۱۰۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۲ سوره احقاف دوازدهمین آیه از چهل و ششمین سوره قرآن است و از آیات مکی آن بهشمار میآید. آیه هماهنگی قرآن با کتاب موسی (تورات) را دلیل دیگری برای حقانیت قرآن دانسته است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَمِنْ قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَىٰ إِمَامًا وَرَحْمَةً ۚ وَهَٰذَا كِتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِيًّا لِيُنْذِرَ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَبُشْرَىٰ لِلْمُحْسِنِينَ
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و پیش از آن (=قرآن) کتاب موسی پیشوا و رحمت بود، و این کتابی است تصیده کننده (آن) که به زبان عربی (نازل شده) است تا ستمگران را بیم دهد، و برای نوید دادن به نیکوکاران است»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و پیش از آن کتاب موسی رهنما و رحمت بود، و این کتابی است همخوان [با آن]، به زبان عربی [/شیوا]، تا ستمپیشگان [مشرک] را هشدار دهد، و بشارتی برای نیکوکاران باشد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: آیه موردبحث دلیل دیگری را برای اثبات حقانیت قرآن به اینگونه مطرح کرده است: «از نشانههای صدق و راستی این كتاب آنست که قبل از آن كتاب موسی در حالی که پیشوای مردم بود و رحمتی از سوی خدا نازل شد و خبر از اوصاف پیامبر بعد از خود داد و قرآن کتابی است هماهنگ با نشانههایی که در تورات آمده. این در حالتی است که این کتاب آسمانی به زبان عربی فصیح و با هدف انذار ظالمان و بشارت نیکوکاران نازل گردیده است.» از نظر مکارم، عبارت «إِماماً وَ رَحْمَةً» ممکن است منظور آن باشد كه امامت این امام توأم با رحمت است و تربیت و تکالیف آن نیز بر مبنای رحمت هستند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره احقاف، چهل و ششمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و ششمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره جاثیه و پیش از سوره ذاریات نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۱۰، ۱۵، ۳۰) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۸: ۸.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۸: ۲۸۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۵۰۳.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۵۰۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۲۱: ۳۱۹-۳۲۱.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره احقاف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۴۷.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
