آیه ۲۶ سوره کهف
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۲۶ | ||||
| شماره جزء | ۱۵ | ||||
| شماره حزب | ۵۹ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۲۶ سوره کهف، بیست و ششمین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. آیه به علم بیانتهای خداوند و حاکمیت مطلق او اشاره دارد.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
قُلِ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا لَبِثُوا ۖ لَهُ غَيْبُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ أَبْصِرْ بِهِ وَأَسْمِعْ ۚ مَا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا يُشْرِكُ فِي حُكْمِهِ أَحَدًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بگو: خداوند به مدتي که در غار ماندهاند آگاهتر است، تنها اوست که غيب آسمانها و زمين را ميداند، چقدر بينا و چقدر شنواست! آنان جز او هيچ کارسازي ندارند و در فرماندهي و حکم خود کسي را شريک خود نميسازد»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«بگو خداوند به مدت ماندنشان داناتر است، علم غیب آسمانها و زمین خاص اوست، چقدر بینا و چقدر شنواست، ایشان را جز او سروری نیست، و در فرمانروایی خود کسی را شریک نمیسازد»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در آیه مورد بحث برای اینکه به اختلافات مردم پایان دهد، خطاب به پیامبر اسلام چنین آمده است: «بگو خداوند از مدت توقف آنها آگاهتر و او نسبت به حال آنها از هر کس آگاهتر و مطلعتر است. او شنوای بینایی است که برای ساکنان زمین و آسمان جز او هیچ ولی و سرپرستی نیست و هیچکس نیز در حکم خدا شریک او نیست.» به گزارش مکارم، در اینکه ضمیر «ما لهم» به چه کسانی برمیگردد، میان مفسران اختلاف نظر هست. برخی آن را اشاره به ساکنان زمین و آسمان میدانند و برخی دیگر آن را اشاره به «اصحاب کهف». اما از نظر او، با توجه به تعبیر موجود در آیه (له غیب السماوات و الارض) تفسیر اول صحیحتر است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۴۵۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۳۳۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۲۹۶.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۲۹۶.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۳۹۲–۳۹۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
