آیه ۹۹ سوره کهف: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۹۹ سوره کهف'''، نود و نهمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۹۹ سوره کهف'''، نود و نهمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. اشاره آیه به پایان دنیا و «[[نفخ صور]]» و جمع شدن تمام انسانها در صحنه [[محشر]] است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: به دنبال مطرح شدن مسئله [[معاد]] در آیه قبل، در این آیه به پایان یافتن دنیا و اتفاقاتی که در آن زمان روی میدهد، اشاره شده است. برطبق متن آیه، در آن روز که دنیا به پایان میرسد، ما آنها را چنان رها میکنیم که درهم موج میزنند و آنگاه در «[[صور]]» دمیده میشود و همه آنها را جمعشان میکنیم. به گفته مکارم، تعبیر «یموج» اشاره دارد به فزونی و کثرت انسانها در آن صحنه یا اشاره دارد به اضطراب و لرزهای که در بدن انسانها میافتد. او سپس [[روایتی]] از [[علی بن ابیطالب]] را آورده که در آن روایت او به [[اصبغ بن نباته]] در تفسیر جمله «تَرَکْنا بَعْضَهُمْ یَوْمَئِذٍ یَمُوجُ فِی بَعْضٍ"میگوید: منظور [[روز قیامت]] است.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۵۵۴-۵۵۵|ج=۱۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۰۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۹۹ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۹۹ سوره کهف، نود و نهمین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. اشاره آیه به پایان دنیا و «نفخ صور» و جمع شدن تمام انسانها در صحنه محشر است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَتَرَكْنَا بَعْضَهُمْ يَوْمَئِذٍ يَمُوجُ فِي بَعْضٍ ۖ وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَجَمَعْنَاهُمْ جَمْعًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و در آن روز ما آنان را رها ميسازيم تا برخي در برخي موج زنند، و در صور دميده شود، و آنان را کاملاً گرد ميآوريم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و آن روز آنان را رها کنیم که در هم و برهم شوند، [و آنگاه] در صور دمیده شود و آنان را چنانکه باید گرد آوریم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: به دنبال مطرح شدن مسئله معاد در آیه قبل، در این آیه به پایان یافتن دنیا و اتفاقاتی که در آن زمان روی میدهد، اشاره شده است. برطبق متن آیه، در آن روز که دنیا به پایان میرسد، ما آنها را چنان رها میکنیم که درهم موج میزنند و آنگاه در «صور» دمیده میشود و همه آنها را جمعشان میکنیم. به گفته مکارم، تعبیر «یموج» اشاره دارد به فزونی و کثرت انسانها در آن صحنه یا اشاره دارد به اضطراب و لرزهای که در بدن انسانها میافتد. او سپس روایتی از علی بن ابیطالب را آورده که در آن روایت او به اصبغ بن نباته در تفسیر جمله «تَرَکْنا بَعْضَهُمْ یَوْمَئِذٍ یَمُوجُ فِی بَعْضٍ"میگوید: منظور روز قیامت است.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۵۰۰.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۴۹۴.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۰۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۰۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۵۵۴-۵۵۵.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
