آیه ۱۰۹ سوره کهف: تفاوت میان نسخهها
(+ رده:آیههای مکی قرآن (هاتکت)) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۱۰۹ سوره کهف'''، صد و نهمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. | '''آیه ۱۰۹ سوره کهف'''، صد و نهمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. این آیه بر علم بیپایان الهی تأکید دارد و آن را در قالب مثالی زیبا توصیف میکند. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در معرفی علم بیانتهای الهی چنین میگوید: «بگو اگر دریاها برای نوشتن کلمات [[پروردگار|پروردگارم]] مرکب شود؛ دریاها تمام میشوند پیش از آنکه کلمات او پایان یابد، هرچند همانند آن را باز به آن اضافه کنیم.» در لغت «مداد» به معنای مرکب و ماده رنگینی است که با آن مینویسند و «کلمات» (جمع کلمه) در اصل به معنای الفاظی است که با آن سخن میگویند. اما در اینجا اشاره دارد به موجودات و مخلوقات الهی که همگی دلیل بر علم و قدرت خداوند هستند. از این رو گاهی به هر موجودی «[[کلمة الله]]» نیز اطلاق شده است. به گزارش مکارم، از نظر مفهوم این آیه نظیر [[آیه ۲۷ سوره لقمان]] است. رویهمرفته این دو آیه ترسیمی از علم نامحدود خداوند هستند و میتوان گفت اگر تمام اقیانوسهای دنیا مرکب و همه درختان زمین قلم شوند، هرگز قادر نیستند آنچه در علم خداوند است، بنویسند و رقم بزنند.<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۵۷۱-۵۷۴|ج=۱۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
نسخهٔ ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۲۴
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۱۰۹ | ||||
| شماره جزء | ۱۶ | ||||
| شماره حزب | ۶۱ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۱۰۹ سوره کهف، صد و نهمین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. این آیه بر علم بیپایان الهی تأکید دارد و آن را در قالب مثالی زیبا توصیف میکند.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
قُلْ لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«بگو: اگر دريا براي سخنان پروردگارم جوهر شود، پيش از آنکه سخنان پروردگارم پايان پذيرد، بدون شک دريا تمام خواهد شد، هر چند همسان آن دريا را به (کمک) آن آوريم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«بگو اگر دریا برای [نوشتن] کلمات پروردگارم مرکب باشد، بیشک آن دریا، پیش از به پایان رسیدن کلمات پروردگارم، به پایان میرسد، ولو آنکه مددی همانند آن به میان آوریم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در معرفی علم بیانتهای الهی چنین میگوید: «بگو اگر دریاها برای نوشتن کلمات پروردگارم مرکب شود؛ دریاها تمام میشوند پیش از آنکه کلمات او پایان یابد، هرچند همانند آن را باز به آن اضافه کنیم.» در لغت «مداد» به معنای مرکب و ماده رنگینی است که با آن مینویسند و «کلمات» (جمع کلمه) در اصل به معنای الفاظی است که با آن سخن میگویند. اما در اینجا اشاره دارد به موجودات و مخلوقات الهی که همگی دلیل بر علم و قدرت خداوند هستند. از این رو گاهی به هر موجودی «کلمة الله» نیز اطلاق شده است. به گزارش مکارم، از نظر مفهوم این آیه نظیر آیه ۲۷ سوره لقمان است. رویهمرفته این دو آیه ترسیمی از علم نامحدود خداوند هستند و میتوان گفت اگر تمام اقیانوسهای دنیا مرکب و همه درختان زمین قلم شوند، هرگز قادر نیستند آنچه در علم خداوند است، بنویسند و رقم بزنند.[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۵۰۳.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۵۵۰.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۰۴.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۰۴.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۵۷۱-۵۷۴.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
