آیه ۵۷ سوره کهف: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵۷ سوره کهف'''، پنجاه و هفتمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در آیه به یادآوری و [[تذکر]] از اهداف و تعالیم [[پیامبران]] الهی و عدم توجه [[کافران]] و [[مشرکان]] به این مطلب اشاره شده است. | '''آیه ۵۷ سوره کهف'''، پنجاه و هفتمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. در آیه به یادآوری و [[تذکر]] از اهداف و تعالیم [[پیامبران]] الهی و عدم توجه [[کافران]] و [[مشرکان]] به این مطلب اشاره شده است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در آیه موردبحث، به مسئله مهم تذکر و یادآوری اشاره دارد و میگوید: «چه کسی ستمکارتر است از آنها که به هنگام تذکر آیات [[پروردگار|پروردگارشان]] از آن روی میگردانند و کارهای گذشته خود را بهدست فراموشی میسپارند. چراکه بر دلهایشان پرده افکندهایم تا نفهمند و در گوشهایشان سنگینی قرار دادیم تا صدای [[حق]] را | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: [[قرآن]] در آیه موردبحث، به مسئله مهم تذکر و یادآوری اشاره دارد و میگوید: «چه کسی ستمکارتر است از آنها که به هنگام تذکر آیات [[پروردگار|پروردگارشان]] از آن روی میگردانند و کارهای گذشته خود را بهدست فراموشی میسپارند. چراکه بر دلهایشان پرده افکندهایم تا نفهمند و در گوشهایشان سنگینی قرار دادیم تا صدای [[حق]] را نشنوند؛ لذا اگر آنها را به سوی [[هدایت]] بخوانی، هرگز آن را پذیرا نخواهند شد.» به گفته مکارم، «تذکر» شیوهای است که پیامبران بهکار میبرند و [[فطرت]] انسانها را بیدار میکنند. او در ادامه [[روایتی]] از [[علی بن ابیطالب]] از خطبه اول [[نهج البلاغه]] آورده است با این مضمون: «هدف از [[بعثت]] پیامبران آن بوده که انسانها را وادار به وفا کردن به «[[عالم ذر|پیمان فطرت]]» کنند و [[نعمت]]های فراموش شده [[خدا]] را به یاد آنها بیاورند و از طریق [[تبلیغ]] بر آنها [[اتمام حجت]] کنند و گنجینههای پنهانی [[عقل در اسلام|عقلها]] را آشکار سازند.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۷۵–۴۷۶|ج=۱۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۴۹
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۵۷ | ||||
| شماره جزء | ۱۵ | ||||
| شماره حزب | ۶۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵۷ سوره کهف، پنجاه و هفتمین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. در آیه به یادآوری و تذکر از اهداف و تعالیم پیامبران الهی و عدم توجه کافران و مشرکان به این مطلب اشاره شده است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآيَاتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْهَا وَنَسِيَ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ ۚ إِنَّا جَعَلْنَا عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا ۖ وَإِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدَىٰ فَلَنْ يَهْتَدُوا إِذًا أَبَدًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«و کيست ستمکارتر از کسي که با آيات پروردگارش پند داده شود، آنگاه از آن روي گرداند، و آنچه را که از پيش فرستاده است فراموش کند؟ ما بر دلهاي آنان پردهها افکندهايم تا آن را نفهمند، و در گوشهايشان سنگيني قرار دادهايم، و اگر آنها را بهسوی هدايت بخواني هرگز راه نيابند»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«و کیست ستمکارتر از کسی که به آیات پروردگارش پند داده شود و از آن روی بگرداند و کار و کردار پیشین خود را فراموش کند، ما بر دلهایشان پردههایی کشیدهایم که آن [پیام] را در نیابند و در گوشهای آنان سنگینیای [نهادهایم] و اگر ایشان را به سوی هدایت فراخوانی، هرگز و به هیچ وجه راه نیابند»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: قرآن در آیه موردبحث، به مسئله مهم تذکر و یادآوری اشاره دارد و میگوید: «چه کسی ستمکارتر است از آنها که به هنگام تذکر آیات پروردگارشان از آن روی میگردانند و کارهای گذشته خود را بهدست فراموشی میسپارند. چراکه بر دلهایشان پرده افکندهایم تا نفهمند و در گوشهایشان سنگینی قرار دادیم تا صدای حق را نشنوند؛ لذا اگر آنها را به سوی هدایت بخوانی، هرگز آن را پذیرا نخواهند شد.» به گفته مکارم، «تذکر» شیوهای است که پیامبران بهکار میبرند و فطرت انسانها را بیدار میکنند. او در ادامه روایتی از علی بن ابیطالب از خطبه اول نهج البلاغه آورده است با این مضمون: «هدف از بعثت پیامبران آن بوده که انسانها را وادار به وفا کردن به «پیمان فطرت» کنند و نعمتهای فراموش شده خدا را به یاد آنها بیاورند و از طریق تبلیغ بر آنها اتمام حجت کنند و گنجینههای پنهانی عقلها را آشکار سازند.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۴۷۶.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۴۴۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۳۰۰.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۳۰۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۴۷۵–۴۷۶.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
