آیه ۵۱ سوره کهف: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه}} | {{جعبه اطلاعات آیه}} | ||
'''آیه ۵۱ سوره کهف'''، پنجاه و یکمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. اشاره آیه به عدم حضور | '''آیه ۵۱ سوره کهف'''، پنجاه و یکمین [[آیه]] از هجدهمین [[سوره|سوره قرآن]] است. این آیه را از آیات [[مکی و مدنی|مکی]] دانستهاند. اشاره آیه به عدم حضور هیچیک از مخلوقات به هنگام آفرینش اشیا و موجودات عالم هستی است. | ||
== متن == | == متن == | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== محتوا == | == محتوا == | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: در آیه بر این نکته تأکید میشود که به هنگام آفرینش آسمانها و زمین و سایر مخلوقات، [[ابلیس]] و فرزندانش حضور نداشتند و [[خداوند]] در کار خلقت خود از احدی یاری و کمک نگرفته | [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران شیعه گزارش میکند: در آیه بر این نکته تأکید میشود که به هنگام آفرینش آسمانها و زمین و سایر مخلوقات، [[ابلیس]] و فرزندانش حضور نداشتند و [[خداوند]] در کار خلقت خود از احدی یاری و کمک نگرفته است؛ لذا پذیرفتن [[ولایت]] [[شیاطین]] و [[اطاعت]] از آنها کاری غلط و [[باطل]] است. این موضوع براساس متن آیه چنین آمده است: «ما ابلیس و فرزندانش را به هنگام آفرینش آسمانها و زمین و حتی آفرینش خودشان در صحنه حاضر نساختیم. من هرگز گمراه کنندگان را دستیار خود انتخاب نمیکنم.»<ref>{{پک|مکارم شیرازی|۱۳۷۴|ک=تفسیر نمونه|ص=۴۶۳|ج=۱۲}}</ref> | ||
== شأن نزول و ترتیب == | == شأن نزول و ترتیب == | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{ناوبری آیات}} | {{ناوبری آیات}} | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
{{درجهبندی|نیازمند پیوند=خیر|نیازمند رده=خیر|نیازمند جعبه اطلاعات=خیر|نیازمند تصویر=بله|نیازمند استانداردسازی=خیر|نیازمند ویراستاری=خیر|مقابله نشده با دانشنامهها=تاحدودی|تاریخ خوبیدگی=|تاریخ برگزیدگی=|توضیحات=}} | |||
[[رده:آیههای مکی قرآن]] | [[رده:آیههای مکی قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۵۰
| مشخصات قرآنی | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| نام سوره | کهف | ||||
| تعداد آیات سوره | ۱۱۰ | ||||
| شماره آیه | ۵۱ | ||||
| شماره جزء | ۱۵ | ||||
| شماره حزب | ۶۰ | ||||
| اطلاعات دیگر | |||||
|
|
||||
آیه ۵۱ سوره کهف، پنجاه و یکمین آیه از هجدهمین سوره قرآن است. این آیه را از آیات مکی دانستهاند. اشاره آیه به عدم حضور هیچیک از مخلوقات به هنگام آفرینش اشیا و موجودات عالم هستی است.
متن
متن آیه را فخر رازی، از مفسران سنی مذهب و محمدحسین طباطبایی، مفسر شیعه، چنین گزارش کردهاند:[۱][۲]
مَا أَشْهَدْتُهُمْ خَلْقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَا خَلْقَ أَنْفُسِهِمْ وَمَا كُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّينَ عَضُدًا
ترجمه
محمدگل گمشادزهی، مترجم سنی حنفی مذهب در ترجمه آیه آورده است:[۳]
«آنان را نه در آفرينش آسمانها وز مين و نه در آفرينش خودشان به شاهد نگرفته، و گمراهان را دستيار و مددکار خود نساختهايم»
بهاءالدین خرمشاهی، مترجم شیعه امامی مذهب در ترجمه این آیه آورده است:[۴]
«آنان را در هنگام آفرینش آسمانها و زمین و آفرینش خودشان گواه نگرفتم و من آن نیستم که گمراهکنندگان را به یاری بگیرم»
محتوا
مکارم شیرازی از مفسران شیعه گزارش میکند: در آیه بر این نکته تأکید میشود که به هنگام آفرینش آسمانها و زمین و سایر مخلوقات، ابلیس و فرزندانش حضور نداشتند و خداوند در کار خلقت خود از احدی یاری و کمک نگرفته است؛ لذا پذیرفتن ولایت شیاطین و اطاعت از آنها کاری غلط و باطل است. این موضوع براساس متن آیه چنین آمده است: «ما ابلیس و فرزندانش را به هنگام آفرینش آسمانها و زمین و حتی آفرینش خودشان در صحنه حاضر نساختیم. من هرگز گمراه کنندگان را دستیار خود انتخاب نمیکنم.»[۵]
شأن نزول و ترتیب
به گزارش فرهنگنامه علوم قرآن، سوره کهف، هجدهمین سوره قرآن است. این سوره را در ترتیب نزول، شصت و نهمین سوره نازل شده بر پیامبر اسلام دانستهاند که پس از سوره غاشیه و پیش از سوره نحل نازل شد. از مجموع آیات این سوره، سه آیه (آیات ۲۸، ۸۳ و ۱۰۱) از آن را مدنی و الباقی را مکی دانستهاند.[۶]
پانویس
ارجاعات
- ↑ رازی، تفسیر کبیر، ۲۱: ۴۷۱.
- ↑ طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳: ۴۴۲.
- ↑ گمشادزهی، ترجمه معانی قرآن کریم، ۲۹۹.
- ↑ خرمشاهی، ترجمه خرمشاهی، ۲۹۹.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۲: ۴۶۳.
- ↑ دفتر تبلیغات اسلامی، «سوره کهف»، فرهنگنامه علوم قرآن، ۲۷۵۶.
منابع
- خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۹۳). ترجمه قرآن کریم استاد خرمشاهی (به فارسی-عربی). قم: موسسه تبیان.
- دفتر تبلیغات اسلامی (۱۳۸۸). فرهنگنامه علوم قرآن. تهران: دفتر تبلیغات اسلامی.
- رازی، محمد بن عمر (۱۴۲۰). مفاتیح الغیب، تفسیر کبیر. سوم (به عربی). بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
- گمشادزهی، محمدگل (۱۳۹۴). ترجمه معانی قرآن کریم. به کوشش کتابخانه عقیده. مجموعه موحدین.
- طباطبایی، محمدحسین (۱۳۹۵). ترجمه تفسیر المیزان. ترجمهٔ سید محمدباقر موسوی همدانی. قم: دفتر انتشارات اسلامی.
- مکارم شیرازی، ناصر (۱۳۷۴). تفسیر نمونه. تهران: دارالکتب اسلامیه.
| آیات |
|
|---|---|
